Γιώργης Κοντοπόδης

Γιώργης Κοντοπόδης, actor, ηθοποιός, Grand Magazine, photoshooting, Κοιμώμενος Χαλεπάς, Θέατρο Αλκμήνη, Νίκος Ζαχαρόπουλος, Nick Zacharopoulos, photo, φωτογράφιση, theatre

«’Εγινα ηθοποιός για να παίξω κάποια πράγματα, τα οποία επιθυμούσα, θαύμαζα και ποθούσα…». Αυτά που ποθούσε ο Γιώργης Κοντοπόδης τον οδήγησαν στο θρίαμβο του Κοιμώμενου Χαλεπά. Ένα σπαρακτικό θεατρικό μονόλογο με ήρωα τον μεγάλο γλύπτη από την Τήνο, ρόλο στον οποίο ο Γιώργης απλά μεγαλουργεί! Και φυσικά επαναλαμβάνει και φέτος στη σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη. Στην ίδια σκηνή θα δοκιμαστεί φέτος και σε ένα διαφορετικό είδος, την κομεντί, δίπλα σε μια σπουδαία κυρία του Θεάτρου την Άννα Αδριανού. Από τον Χαλεπά της Τήνου στον Γουόλς του Νεοϋρκέζου Νιλ Σάιμον ένας ωκεανός ανάμεσα, τον οποίο ο Γιώργης είναι διατεθειμένος να διανύσει. Είμαστε σίγουροι ότι θα είναι piece of cake για ένα τόσο σπουδαίο και εκλεκτικό ηθοποιό. Κυρίες και Κύριοι, επόμενη στάση Θέατρο Αλκμήνη. Μέχρι τότε απολαύστε μια από τις πιο πνευματώδεις και ουσιαστικές συζητήσεις που είχαμε ποτέ face to face…

Σε λίγο καιρό θα βρίσκεστε στη σκηνή ως Γουόλς απέναντι σε μια μεγάλη κυρία του Θεάτρου την Άννα Αδριανού, σε ένα έργο-απόσταγμα ζωής που πολύ σπάνια είδε τα φώτα της ράμπας και μάλιστα στην Ελλάδα δεν είχε ανέβει ποτέ μέχρι σήμερα. Πως αισθάνεστε;

Μετά από ένα χρόνο μοναχικής παρουσίας πάνω στη σκηνή, με τον κοιμώμενο Χαλεπά, πραγματικά ανυπομονώ για την πρεμιέρα-και τη συνέχιση βέβαια-του έργου του Νιλ Σάιμον ‘’Θα σε δω στον παράδεισο’’. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό κείμενο, το τελευταίο του μεγάλου αυτού θεατρικού συγγραφέα, το οποίο ίσως και λόγω της περασμένης και ώριμης πλέον ηλικίας του Νιλ Σάιμον, περιέχει και ένα απόσταγμα ζωής, συνδεδεμένο άμεσα με την μετά θάνατον ζωή, με τη μεταφυσική, με το επέκεινα.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που παρουσιάζουμε αυτό το έργο για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ακόμα πιο χαρούμενος που, ξαναλέω, μετά από ένα χρόνο μοναχικότητας συνυπάρχω πάλι στη σκηνή με τρεις συναδέλφους, την Δανάη Καλοπίτα, τον Νίκο Καραγιαννίδη (που υπήρξαν και μαθητές μου στην Δραματική Σχολή) και φυσικά, όπως πολύ σωστά αναφέρετε, την υπέροχη Άννα Αδριανού. Θεωρώ ότι μας έφερε κοντά μία λίγο μεταφυσική συγκυρία. Από το πως γνωριστήκαμε, πώς μιλήσαμε για πρώτη φορά, πως αναφερθήκαμε στο συγκεκριμένο έργο, μέχρι να φτάσουμε να πούμε ότι θα είμαστε πλέον ζευγάρι. Την ερχόμενη θεατρική σεζόν, τη θεατρική σεζόν που ξημερώνει με το έργο του Νιλ Σάιμον. πέραν των όσων έχω να μάθω από την εμπειρία της Άννας, αυτό που βλέπω καθημερινά στην περίοδο των προβών, αυτό που με έχει εντυπωσιάσει πάρα πολύ, είναι η συμπεριφορά της τόσο σε μένα, όσο στη Δανάη, τον Νίκο, η οποία είναι σαν μίας πρωτόβγαλτης θεατρίνας, απόλυτα υπάκουης στο σκηνοθέτη, απόλυτα ανοικτής σε προτάσεις επί σκηνής και παράλληλα ένα άτομο που περικλείει όλη αυτή την αίγλη του θεάτρου που εμείς δεν προλάβαμε.

Ταυτόχρονα θα συνεχίσετε να εκφράζετε την αγωνία ενός μεγάλου καλλιτέχνη μέσα από τον επιτυχημένο μονόλογο για τον Γιαννούλη Χαλεπά. Έχετε συμφιλιώσει μέσα σας αυτούς τους δύο ξεχωριστούς χαρακτήρες; Με ποιο τρόπο πλησιάζετε ένα ρόλο;

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς συνεχίζει για δεύτερη χρονιά, κάτι το οποίο με κάνει πάρα πολύ ευτυχισμένο. Πρώτον γιατί όλη τη σεζόν που πέρασε οι θεατές, μετά το πέρας της παράστασης ερχόντουσαν και μου έλεγαν, ότι μάθαμε πολλά πράγματα για αυτόν τον άνθρωπο που δεν ξέραμε και όσα δεν μάθαμε πάμε τώρα στο σπίτι να τα μάθουμε μέσω της Βικιπαίδεια, κάτι το οποίο ήταν στόχος μου όταν αποφασίσαμε με τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο και τον Άγγελο Ανδρεόπουλο να παρουσιάσουμε τον κοιμώμενο Χαλεπά.

Η αλήθεια είναι, ότι η βδομάδα μου θα μοιράζεται σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες παραστάσεις, κάτι το οποίο όμως δεν με αγχώνει, γιατί είναι καλά διαχωρισμένοι οι δυο ρόλοι μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου. ξέρω τη θέση του καθενός και με λίγη συγκέντρωση παραπάνω, μπορείς να πατήσεις τα απαραίτητα κουμπιά, ώστε να σβήσει ο ένας και να ξυπνήσει ο άλλος. Και το αντίστροφο. Βέβαια στη προσέγγιση ενός ρόλου, ένα πράγμα είναι αυτό το οποίο πάντα ούτως ή άλλως έχω ως μότο μου, όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, μία μεγάλη λέξη, απλή αλλά πολύ σημαντική που πάντα επαναλαμβάνει ο Αλέξανδρος στις πρόβες: αλήθεια. μόνο με αλήθεια, είτε πρόκειται για κωμωδία, είτε για δράμα, είτε για μονόλογο, είτε για έργο συνόλου... όλα πρέπει να τα προσεγγίσεις με μία αλήθεια, μία ευαισθησία και να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί ο κάθε χαρακτήρας κάνει αυτό που κάνει και να τον δικαιολογείς μέσα σου. Για μένα αυτός είναι ο μόνος τρόπος προσέγγισης του κάθε ρόλου.

Έχετε συνεργαστεί θεατρικά πολλές φορές με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Λιακόπουλο. Πως έχει εξελιχθεί η συνεργασία σας με τα χρόνια;

Θα έλεγα ότι έχω συνεργαστεί τις περισσότερες φορές με τον Αλέξανδρο. Είναι ξέρεις κάποιες γνωριμίες, κάποια συναπαντήματα που, από την αρχή, σου δίνουν μόνο θετικά πράγματα ως προς την εξέλιξή σου, ως προς το να μαθαίνεις, ως προς το να νιώθεις όμορφα. Και εγώ πρεσβεύω, ότι, όταν κάποιες σχέσεις -επαγγελματικές προσωπικές φιλικές- σε κάνουν να νιώθεις καλά, δεν έχεις λόγο να τις αλλάζεις, δεν έχεις λόγο να ψάχνεις για άλλες, δεν έχεις λόγο να κάνεις τουρνέ. Η σταθερή συνύπαρξη και συμπόρευση συνεργατών αλλά και ανθρώπων είναι αυτή που μπορεί να σε κάνει να εξελιχθείς. Όσο λοιπόν υπάρχουν έργα, τα οποία ενδιαφέρεται να σκηνοθετήσει ο Αλέξανδρος και όσο υπάρχουν ρόλοι σε αυτά τα έργα που εγώ μπορώ να υπάρχω, δεν βρίσκω λόγο να ψάξω κάτι διαφορετικό, το οποίο μπορεί και να μην έχει το αποτέλεσμα που εγώ επιθυμώ και που ξέρω ότι σίγουρα θα υπάρχει αν συνεργαστώ με τον Αλέξανδρο.

Ο Νιλ Σάιμον υπήρξε βασιλιάς της κομεντί στο Broadway. Πως προσεγγίσατε αυτό το κύκνειο άσμα του;

Πραγματικά ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του Broadway-και πλέον παγκοσμίως-που γνωρίζει την κομεντί, όπως πολύ σωστά είπατε, όσο λίγοι άνθρωποι, γνωρίζει τις ισορροπίες που πρέπει να κρατήσει σε αυτό το τόσο δύσκολο είδος και τις μεταφέρει όλες στο γράψιμο του. Αυτό είναι κάτι που είναι ξεκάθαρο και στο έργο μας, οπότε αυτό που έπρεπε να κάνουμε είναι απλά να ακολουθήσουμε τη ροή του λόγου την οποία τόσο όμορφα έχει αποδώσει η Ρένα Ρίγγα άρα και τη ροή των συναισθημάτων. Αν ξεκινήσεις πιστεύοντας ότι αυτοί οι χαρακτήρες έχουν κάποιο στόχο και καταφέρεις μέσα από τα λόγια του Νιλ Σάιμον να βρεις ποιος είναι ο στόχος του καθενός ξεχωριστά και να καταφέρετε αυτά τα τέσσερα ξεχωριστά άτομα να τα συνδυάσετε σε μία ενιαία παράσταση πιστεύω ότι βγαίνει το καλύτερο ιδανικό αποτέλεσμα και αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύουμε και εμείς στις πρόβες. Ο κάθε ηθοποιός πιστεύω ότι δεν πρέπει να δουλεύει μόνος του, πρέπει να δουλεύει και μόνος του, αλλά πάντα και σε συνεργασία με τι του δίνουν οι υπόλοιποι συνάδελφοί του γιατί με αυτούς μοιράζεται τη σκηνή και αυτοί είναι που θα τον κάνουν να είναι ακόμα καλύτερος.

Μέχρι σήμερα είχατε μια εκλεκτική καριέρα στη σκηνή. Ξεχωρίζετε κάποιους ρόλους;

Δεν ξέρω αν μπορώ να την πω εκλεκτική, σίγουρα δεν υπήρξα ποτέ ο άνθρωπος που έπαιζε αυτά που του πρότειναν. Πάντα προτιμούσα να παίζω πράγματα που ο ίδιος επιθυμούσα, έστω και σε μικρότερες παραγωγές, έστω και σε μικρότερα θέατρα, ίσως όχι τόσο φανταχτερά. Αλλά πάντα πρέσβευα, ότι έγινα ηθοποιός για να παίξω κάποια πράγματα, τα οποία επιθυμούσα, θαύμαζα και ποθούσα... και ήθελα να μείνω πιστός σε αυτό το θέλω μου και συνεχίζω να το θέλω. Με αυτή την έννοια ναι είναι εκλεκτική η πορεία που έχω κάνει. Και ψυχοφθόρα και πιστέψτε με... με πολλά άγχη. Οικονομικά, καλλιτεχνικά...

Αδιαμφισβήτητα, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, κατέχει ο υπέροχος Κρητικός που χτίσαμε με τον Αλέξανδρο στο «Ελεύθερο Ζευγάρι» που κράτησε εφτά χρόνια και μου άνοιξε την πόρτα για τα «χωρισμένα παλικάρια» στην τηλεόραση. Αναπόφευκτα έχει εξαιρετική θέση στην καρδιά μου ο πρώτος μονόλογος που έπαιξα «Άρνυ», βασισμένος στην ερωτική τριλογία του Χάρβευ Φέρστιν, ο μονόλογος για τη ζωή του Τζον Κέϊσι και σαφέστατα πιστεύω, ότι ήδη, αλλά και στο μέλλον θα σας απαντάω με βεβαιότητα, ότι σημαντική θέση στη ζωή μου έχει και ο Κοιμώμενος Χαλεπάς. είναι η καινούργια μου, μεγάλη αγάπη, με την οποία ελπίζω να συμπορευτώ αρκετά.

Τηλεόραση έχετε κάνει; Σας απασχολεί η αναγνωρισιμότητα που προσφέρει;

Η αναγνωρισιμότητα που προσφέρει η τηλεόραση είναι μία μεγάλη παγίδα, στην οποία μπορούμε να πέσουμε, και στην οποία έχω υποπέσει και εγώ ο ίδιος στο παρελθόν, αν γίνει αυτοσκοπός και στόχος σου. Αν αποδεχτείς ότι είναι απλά κάτι που έρχεται μαζί με την καλή τηλεοπτική δουλειά, που μπορεί κάποιος να κάνει, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Η αναγνωρισιμότητα που προσφέρει η τηλεόραση είναι και αυτή, η οποία μας ανοίγει τις πόρτες σε διάφορα κλειδωμένα δωμάτια, όπως τα studio των εκπομπών, μέσω των οποίων μπορούμε να διαφημίσουμε τη δουλειά μας πιο εύκολα και με μεγαλύτερη εμβέλεια, τα σημαντικά έντυπα, τους διάσημους δημοσιογράφους, που δυστυχώς δεν ασχολούνται μαζί σου αν δεν είσαι ‘’ επαρκώς ‘’ γνωστός... γενικότερα η αναγνωρισιμότητα είναι κάτι, το οποίο σου ανοίγει κάποιες πόρτες, οι οποίες δύσκολα ξεκλειδώνουν. Υπ΄αυτή την έννοια ναι θεωρώ, ότι είναι απαραίτητη. Υπό την έννοια της ματαιοδοξίας όχι δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα ποτέ, εξ ού και οι τηλεοπτικές δουλειές που έχω κάνει είναι λίγες, με μοναδικό πάντα κριτήριο το αν μου αρέσει η δουλειά αλλά και ο ρόλος.

Κάνοντας ένα μέχρι τώρα απολογισμό της καλλιτεχνικής σας πορείας, θα θέλατε να είχατε κάνει κάτι διαφορετικά;

Κάνοντας έναν μέχρι τώρα απολογισμό και της καλλιτεχνικής μου πορείας αλλά και της ως τώρα ύπαρξης μού... πολλές φορές σκέφτομαι, ότι θα μπορούσα να είχα κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά, αλλά μετά απαντώ αμέσως, ότι αν είχα κάνει κάποια διαφορετικά δεν θα ήμουν εγώ αυτός που είμαι τώρα. Και επειδή σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό τα έχω βρει με αυτόν τον άνθρωπο που είμαι τώρα, με αυτά που θέλω, που επιθυμώ, που πρεσβεύω, με τα ελαττώματά μου, τα προτερήματα μου, τα λάθη μου, πιστεύω ότι αν όντως είχα τη δυνατότητα να αλλάξω κάτι δεν θα το έκανα. Θα κρατούσα απλά αυτή τη γνώση, ώστε τις όποιες καταστάσεις να τις χειριστώ με περισσότερη ηρεμία, γιατί αυτό είναι που κάνει την διαφορά, η ηρεμία και ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τα γεγονότα, όχι τα ίδια τα γεγονότα. Αυτά αποτελούν απλά τις αφορμές για να δείξουμε το πόσο έχουμε προχωρήσει ως άνθρωποι, πιστεύω.

Πολλοί καλλιτέχνες απασχολούν τα media περισσότερο με την ιδιωτική τους ζωή παρά με τη δουλειά τους. Εσείς πως θα αντιμετωπίζατε κάτι τέτοιο;

Ποια Media; τι είναι media; Γιατί να ασχοληθούν τα Media με την ιδιωτική μου ζωή; Δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον η ιδιωτική μου ζωή πιστέψτε με. Δεν υπάρχει στο μυαλό μου κάτι τέτοιο και δεν θα με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ακόμα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία δυστυχώς ή ευτυχώς αποτελούν πλέον μία παρακαταθήκη μας, καθώς ακόμα και όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε αυτά θα υπάρχουν, επιλέγω να αφορούν μόνο στη δουλειά μου και στην επαγγελματική μου πορεία. Πολύ καθαρά και πολύ σταθερά. Δεν με αφορούσε ποτέ πραγματικά, η βαρετή και πληκτική ιδιωτική μου ζωή να βγει στα Media. Οπότε...το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι προφανώς κάποιοι άλλοι έχουν πολύ πιο ενδιαφέρουσα ιδιωτική ζωή από την δική μου...άρα καλά κάνουν. Άλλωστε το θέμα μας αυτό είναι.... να κάνουμε ότι μας κάνει χαρούμενους.

Η επιστροφή του κοινού στο θέατρο μετά την πανδημία ήταν σαρωτική τη χρονιά που μας πέρασε. Τι πιστεύετε για τη συνέχεια; Θα κρατήσει;

Πραγματικά η σεζόν που πέρασε ήταν μία μαγικά υπέροχη σεζόν για το θέατρο. Πάρα πολλές παραστάσεις, με πάρα πολύ κόσμο οι περισσότερες και με υπέροχες κριτικές. Ίσως, όντως, η πανδημία έβγαλε στον κόσμο την ανάγκη παρακολούθησης θεάτρου. Αν κρίνω από το γεγονός ότι όντως, για μένα, είναι ανάγκη το να παρακολουθούμε θέατρο για να εξελισσόμεθα. Πιστεύω ότι θα συνεχιστεί αυτή η ανοδική προσέλευση στο θέατρο, Γιατί τόσο εμείς όσο και οι ίδιοι οι θεατές και με την απουσία του κατά την περίοδο του covid αλλά και με την παρουσία του μετά, καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η εξέλιξή μας. Tο θέατρο είναι κάτι που αδιαμφισβήτητα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει... χιλιάδες χρόνια... Άρα κάποιος λόγος υπάρχει για αυτό το πράγμα το οποίο μπορεί να αντιληφθήκαμε με αφορμή την πανδημία και πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να κρατάμε ως σταθερά στη ζωή μας

Πως εισπράξατε την πρόσφατη νομοθετική υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών; Πιστεύετε ότι θα υπάρξει λύση;

Θα σας είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είναι κάτι που έχω μελετήσει και παρακολουθήσει παρότι με αφορά σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά σε πρακτικό δεν με απασχόλησε ποτέ. Τελείωσα μία δραματική σχολή για να γίνω ηθοποιός και να παίζω στο θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο... όπου είναι γραφτό να παίζω και δεν με απασχόλησε ποτέ τι επιπέδου μορφωτικού είναι το πτυχίο που έχω. Πρόσφατα εξαιτίας αυτής της ιστορίας, έμαθα για την υποβάθμιση. Σαφέστατα δεν είναι κάτι που μου αρέσει, σαφέστατα δεν είναι κάτι που επικροτώ, αλλά πιστέψτε με, υπάρχουν κάτι χιλιάδες σημαντικότερα πράγματα να λυθούν σε αυτό τον πλανήτη και σαφέστατα υπάρχουν αντίστροφα κάτι χιλιάδες σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να λυθούν από άποψη νομοθεσίας, δηλαδή ένα τεράστιο φάουλ η υποβάθμιση. Γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος να ασχοληθούμε με τα πτυχία των ηθοποιών τώρα.. στην παρούσα φάση που η ανθρωπότητα φλέγεται από χιλιάδες δεινά. Αλλά κατ’ εμέ όχι και τόσο φοβερό, ώστε να σπαταλήσω ενέργεια για αυτό, τη στιγμή που συμβαίνουν τόσα άλλα πράγματα άσχημα, στα οποία μπορούμε να σπαταλήσουμε την ενέργειά μας.

Πέρα από τον Χαλεπά και τον Παράδεισο, έχετε κάποια άλλα σχέδια στα σκαριά;

Σχέδια έχω πολλά, αλλά το θέμα δεν είναι αν έχω εγώ τα σχέδια, το θέμα είναι εάν η ζωή μου έχει τα ίδια σχέδια με μένα. Αφήνομαι στο να απολαμβάνω το τώρα, κάτι το οποίο αποτελεί δική μου συνειδητοποίηση, προσωπική, μετά την καραντίνα και όλο αυτό που ζήσαμε με τον covid, να ζω τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή, να σκέφτομαι κάποια πράγματα για το μέλλον και να θέλω, αλλά μετά τα αφήνω για τη χρονική στιγμή, στην οποία πρέπει να έρθουν. Τώρα απολαμβάνω απλά τον «Κοιμώμενο Χαλεπά», για την πρεμιέρα του οποίου ανυπομονώ και επίσης περιμένω τα μέσα Οκτώβρη για να ξεκινήσουμε το υπέροχο έργο «Θα σε δω στον παράδεισο».