Close

Παραγωγή: Βέλγιο 2022 

Σε συμπαραγωγή με: Ολλανδία/Γαλλία 

Διάρκεια: 104 λεπτά

Είδος: Δράμα

* *  

Σκηνοθεσία: Lucas Dhont

Πρωταγωνιστούν: Eden Dambrine, Gustav De Waele, Émilie Dequenne, Léa Drucker, Igor van Dessel, Kevin Janssens.

ΣΥΝΟΨΗ: Ο Ρεμί και ο Λεό είναι αχώριστοι. 13 χρονών, περνούν το καλοκαίρι παίζοντας και βοηθώντας τους γονείς του Λεό στις αγροτικές εργασίες. Όμως στην αρχή της σχολικής χρονιάς η φιλία τους διακόπτεται εξαιτίας ενός βίαιου γεγονότος. Για να καταλάβει τι έχει συμβεί, ο Λεό στρέφεται στη μητέρα του φίλου του, γυρεύοντας απαντήσεις σε ερωτήματα μεγαλύτερα από την ηλικία του. 

Η δεύτερη ταινία του Λούκας Ντοντ μετά το ντεμπούτο του με το αμφιλεγόμενο Girl του 2018 τον φέρνει πάλι στο προσκήνιο με διάθεση να παραβιάσει αφηγηματικά στεγανά και έμφυλα στερεότυπα. Αυτή τη φορά ένα εφηβικό αγορίστικο αχώριστο δίδυμο γίνεται το επίκεντρο μιας γεμάτης λυρισμό και λανθάνοντα συναισθήματα ίντριγκας που εντυπωσιάζει με την ένταση της και την ομορφιά των πλάνων της αλλά ποτέ δεν επιβεβαιώνει στο θεατή καθαρά τα όσα υπαινίσσεται ή και δεν υπαινίσσεται. Τι σημαίνει close, η αγγλική λέξη που χρησιμοποιείται ως πρωτότυπος τίτλος της ταινίας; Κοντά; Κλείσιμο; Δέσιμο; Οικειότητα; Μήπως κάτι παραπάνω; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Αυτό που μοιάζει να έχει σημασία για τον Ντοντ, τουλάχιστον από σκηνοθετική άποψη, είναι μια ποιητική αντίληψη για τις μικρές καθημερινές στιγμές, ο έρωτας για το κάλλος της ψυχής, ο σπαραγμός για το στιγμιαίο της γνήσιας ανθρώπινης επαφής, η διαχείριση της ενοχής. Δύσκολοι οι ρόλοι που επωμίζονται οι δύο μικροί πρωταγωνιστές αλλά τα βγάζουν πέρα εξαιρετικά (ιδιαίτερα ο εκφραστικότατος Εντέν Νταμπρίν ως Λεό) όπως και η Εμιλί Ντεκέν (η θρυλική Ροζέτα των αδελφών Νταρντέν) ως μητέρα.  

Ο Λούκας Ντοντ αποδεικνύει εδώ ότι είναι ένας μάγος κινηματογραφιστής αλλά και θιασώτης ενός μάλλον υπερβολικού μελοδραματισμού. Παρά την ένταση και την ομορφιά της ταινίας, παραμένουν ασαφείς οι προθέσεις του Ντοντ όπως και στο Girl. Γιατί το Close θα μπορούσε να είναι ένα νεοπλατωνικό κινηματογραφικό μνημείο φιλοσοφίας, ένα τολμηρό αριστούργημα αν το σενάριο του δεν ήταν τόσο «ήξεις αφήξεις» και δεν φλέρταρε υπερβολικά με την τρέχουσα πολιτική ορθότητα. Αλλά τότε θα μιλούσαμε για άλλη ταινία. Και Φρανσουά Τριφό δεν γεννιούνται κάθε μέρα…  

Ανάμεσα σε πλήθος βραβείων και υποψηφιοτήτων να αναφέρουμε το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Καννών και την Οσκαρική Υποψηφιότητα για Καλύτερη Διεθνή Ταινία.

Διανομή: AMA Films

Αποκλειστικά στο ΑΣΤΥ της οδού Κοραή από 16.02.23