Richelieu - Ρισελιέ
Παραγωγή: Καναδάς 2023
Σε συμπαραγωγή με Γαλλία
Διάρκεια: 90 λεπτά
Είδος: Δράμα
* * *
Σκηνοθεσία: Pier-Philippe Chevigny
Πρωταγωνιστούν: Ariane Castellanos, Marc-André Grondin, Nelson Coronado, Eve Duranceau, Luis Oliva, Gerardo Miranda, Antonio Ortega.
ΣΥΝΟΨΗ: Η Αριάν εργάζεται ως ισπανόφωνη διερμηνέας για τους εποχικούς εργάτες από τη Γουατεμάλα σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας σιτηρών στον Καναδά. Μετά από έναν δύσκολο χωρισμό που την άφησε με τρομακτικά χρέη, η Aριάν προσπαθεί να διαχειριστεί το καταπιεστικό εργασιακό της περιβάλλον, λειτουργώντας ως μεσάζοντας μεταξύ των ευάλωτων εργατών και του σκληρού προϊστάμενού τους. Καθώς έρχεται πιο κοντά στους εργαζόμενους βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα στην επαγγελματικό της επιβίωση και την αυξανόμενη παρόρμησή της να εναντιωθεί στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας.
To Ρισελιέ (ο τίτλος αναφέρεται σε μια επαρχιακή πόλη του Κεμπέκ), είναι μια ταινία «εκτός τρέχουσας αισθητικής» αλλά επείγοντος για όλη την ανθρωπότητα περιεχομένου. Μια ταινία γυρισμένη σε κάδρο 4:3 για να συλλαμβάνει, όπως είπε ο ίδιος ο σκηνοθέτης της Pier Philippe Chevigny, τα έντονα συναισθήματα των βασανισμένων πρωταγωνιστών του. Και ποιοι είναι αυτοί; Μα τα θύματα ενός νέου απρόσωπου πολυεθνικού συστήματος παραγωγής, η «εύπλαστη» και εκμεταλλεύσιμη βάση μιας οικονομικής πυραμίδας που συνθλίβεται καθημερινά από ένα μηχανισμό όλο και πιο μεγάλων ποσοστών αποδοτικότητας. Ένα μηχανισμό που εξοντώνει ηθικά όσους εμπλέκονται στην κλίμακα του. Το ερώτημα που τίθεται (μεταξύ άλλων) είναι πως θα μπορούσε να ορισθεί ένα προλεταριάτο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ; Και πως ορίζεται η σχέση ηθικής και καπιταλισμού σήμερα; Δύσκολη η απάντηση αλλά όχι και ανύπαρκτη.
Να σημειωθεί ότι η ταινία βραβεύτηκε στις περσινές 29ες Νύχτες Πρεμιέρας τόσο με το βραβείο της ΠΕΚΚ όσο και με το Βραβείο Κοινού Fischer.
Διανομή: Weird Wave
Στις αίθουσες από 28.11.2024
Απόσπασμα από τις σημειώσεις παραγωγής
Το Ρισελιέ εμβαθύνει στα ζητήματα της εταιρικής εκμετάλλευσης, της οικονομικής ανισότητας και της ηθικής, προσωπικής ευθύνης, αποκαλύπτοντας πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσει κανείς τις συστημικές καταχρήσεις.
Ο σκηνοθέτης Πιέρ-Φιλίπ Σεβινί, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, κινείται μεταξύ σκληρού ρεαλισμού και συναισθήματος, με επιρροές από τον Ken Loach.
Αναφερόμενος στην ταινία, εστιάζει στην εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών, ιδίως εκείνων που έρχονται από την Κεντρική Αμερική, για να εργαστούν στον γεωργικό και βιομηχανικό τομέα του Κεμπέκ.
«Το Ρισελιέ», λέει, «επιδιώκει να ρίξει φως στον συχνά αόρατο πόνο αυτών των εργαζομένων, η εργασία των οποίων συντηρεί πολλές βιομηχανίες, όμως οι ίδιοι παραμένουν ευάλωτοι στην κακοποίηση και την κακομεταχείριση. Στόχος μου ήταν να αναδείξω τις δυναμικές εξουσίας μεταξύ εταιρικών πρακτικών και περιθωριοποιημένων ατόμων».
Όμως, όπως διευκρινίζει, «το Ρισελιέ δεν είναι απλώς μια κοινωνική ταινία, αλλά και ένα ταξίδι αυτογνωσίας για την ηρωίδα, η οποία συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο τις αδικίες γύρω της. Ήθελα να εξερευνήσω την εσωτερική σύγκρουση κάποιου που γίνεται μάρτυρας αυτής της εκμετάλλευσης και αγωνίζεται να βρει το θάρρος να δράσει».
Ο Σεβινί εμπνεύστηκε το σενάριο από πραγματικές ιστορίες, μετά από έρευνα σχετικά με τις συνθήκες εργασίας των μεταναστών εργατών.
Η ταινία διαδραματίζεται στην πόλη Ρισελιέ του αγροτικού Κεμπέκ, όπου το οικονομικό χάσμα μεταξύ των τοπικών κοινοτήτων και των μεταναστών εργατών είναι ορατό. Το φυσικό περιβάλλον λειτουργεί αντιστικτικά με τη σκληρή πραγματικότητα της εργασίας στο εργοστάσιο, υπογραμμίζοντας έτσι τις απάνθρωπες συνθήκες από την βιομηχανική εκμετάλλευση που υφίστανται οι εργάτες.
Μία ταινία που μιλά με θάρρος για την σύγχρονη ανθρώπινη δουλεία.
