Μάριος Λεβέντης

Θεατρικός Συγγραφέας, Ποιητής και Δοκιμιογράφος. Πολλές και σπάνιες αρετές και καλλιτεχνικές ιδιότητες για ένα 25χρονο νέο σήμερα, όμως ο Μάριος Λεβέντης ξέρει πώς να τιμά και να λαμπρύνει τον Λόγο, όπως φαίνεται και από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου του θεατρικού έργου «Φοβισμένη Επαρχία» (εκδόσεις Οδός Πανός).

Πόσο ποτισμένη από φόβο είναι τελικά η Επαρχία;

Ίσως περισσότερο από όσο αντέχει η "Πρωτεύουσα" των πρωτόγνωρων που μας συμβαίνουν. Η Επαρχία είναι ο μικρόκοσμος του καθενός μας και κλυδωνίζεται διαφορετικά. Ο φόβος όμως, όσο αφόρητος κι αν είναι, μας ωριμάζει. Χαλιναγωγεί την ασυδοσία που μας κυριεύει. Δεν είναι εύκολο να το δεχτούμε. Όπως δεν είναι εύκολο να παραδεχτούμε ότι ο φόβος έχει και προστατευτική διάσταση που εκτιμώ όλο και πιο πολύ μεγαλώνοντας. Μας μαθαίνει την εγκράτεια, το μέτρο που μας αρέσει να το περνάμε σχεδόν πάντα επαναστατικά.

Τι έβγαλε από μέσα μας η μεγαλύτερη πανδημία που έχει γνωρίσει εδώ και αιώνες η ανθρωπότητα;

Η πανδημία φανέρωσε την δική μας ενδημία. Ο κακός εαυτός, ξέρετε, είναι ασθένεια και φαίνεται πια. Η μάσκα μπόρεσε να κρύψει το πρόσωπο, αλλά όχι το είναι μας. Γι' αυτό και δεν θεωρώ τυχαίο ότι μέσα σε μια τέτοια λοιμώδη κατάσταση, καθαιρούνται πρόσωπα και πράγματα. Η ιστορία διεκδικεί πλέον τη θέση της, δηλαδή αλλάζει. Εμείς την είχαμε εκπαιδεύσει να επαναλαμβάνεται. Αυτή είναι κατ' ουσία η μεγαλύτερη ανατροπή που έγινε. Όποιος αντέξει λοιπόν.

Εκτός από το κακό υπάρχει και το χειρότερο: Μετά την πανδημία ήρθε ο πόλεμος. Τι συναισθήματα σας δημιούργησε η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε στην «γειτονιά» μας;

Φρίκη. Ο πόλεμος δεν έχει καμιά θέση στην οικουμένη – δεν θα έπρεπε να έχει. Είναι τόσο ανόητο να πολεμούν τα συστήματα μεταξύ τους με θύματα τους αιφνιδιασμένους λαούς. Παρόλα αυτά είναι μια τραγική πραγματικότητα ατελείωτου θρήνου. Δεν θέλω η ειρήνη να είναι ιδεαλισμός. Θέλω να είναι κοινή γλώσσα όλων των δυνάμεων. Ακόμα κι αν το χρήμα της εξουσίας τους δεν έχει ευαισθησίες.

Πόσο μπορεί να βοηθήσει η τέχνη τον άνθρωπο αυτές τις στιγμές;

Η τέχνη δεν βοηθά "αυτές τις στιγμές'', βοηθά πάντα. Δεν έπεται του γεγονότος, προηγείται. Η μαγεία της τέχνης αν είναι σύγχρονη ως οφείλει και όχι απλώς επίκαιρη, όπως συνηθίζεται, προφητεύει. Κι ίσως απομένει ο μόνος τρόπος για να πάψουμε να είμαστε στεγνοί.

Οι νέοι πρέπει να είναι αισιόδοξοι ή πραγματιστές;

Ούτε αισιόδοξοι, ούτε πραγματιστές. Οι νέοι πρέπει να είναι τολμηροί. Γιατί και το καλεί και το συγχωρεί η ηλικία τους. Τους χρειάζεται ο γερασμένος κόσμος μας. Όχι για να τον αλλάξουν, αλλά για να τον εξηγήσουν με τα δικά τους λόγια.

Ποιο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το σπουδαιότερο αγαθό στη σημερινή εποχή;

Η υγεία είναι το σπουδαιότερο αγαθό, συνοδευόμενο από προσευχή. Όταν προσεύχεσαι με συναίσθηση, εκτός απ' τον Χριστό που πιστεύεις, αγαπάς και τον άνθρωπο.

Βλέπουμε παντού έκπτωση αξιών και κακοποιητικές συμπεριφορές: Πιστεύετε ότι η οικογένεια θα αντέξει τελικά σαν κοινωνικός θεσμός;

Ίσως εκεί είναι το πρόβλημα: στους θεσμούς. Πολύ φοβάμαι ότι οι πρώτοι κακοποιητές είναι οι ίδιοι οι θεσμοί. Πολλά απ' όσα συμβαίνουν, συμβαίνουν στο όνομά τους. Υπερασπιζόμενος το θάρρος που του δίνει ο θεσμός κακοποιεί, όποιος κακοποιεί. Ωστόσο, αν δεν αντέξει η οικογένεια, δεν θα αντέξει κι η αγάπη. Καλώς η κακώς εκεί ενθαρρύνεται ή αποθαρρύνεται. Η οικογένεια δεν είναι το μοτίβο μιας κοινωνικής επιταγής όπως την περιμένουν οι απέναντι. Μπορεί να κάνει και τα αδύνατα-δυνατά και να μας εκπλήξει. Μια Μάνα που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της, επί παραδείγματι, για μένα είναι ορισμός αυτού του θεσμού.

Πόσο άνετος είστε σαν δημιουργός με τη δημόσια έκθεση;

Δεν είμαι άνετος, είμαι όμως συνειδητοποιημένος. Έφερα πολύ πρώιμα μέσα μου την εξωστρέφεια που έχει μια ζωντανή παράσταση. Οι συγγραφείς είναι συνήθως εσωστρεφή όντα. Εγώ απόλαυσα μια ενστικτώδη διαδρομή με σκηνικό εκτόπισμα. Συνδέθηκα πολύ έντονα με το θέατρο, περισσότερο κι από το ίδιο το βιβλίο, ως μέσο. Και το χαίρομαι. Το θεωρώ παράσημο. Εν τέλει, καταλαβαίνω πως το βιβλίο ήταν ο δικός μου τρόπος να κάνω θέατρο.

Αν είχατε την επιλογή να διαλέξετε μια άλλη εποχή, ποια θα προτιμούσατε;

Τη δεκαετία του '90. Προς τα τέλη της γεννήθηκα κιόλας. Θα ήθελα να τη ζούσα τώρα, ως νέος.  Μολονότι αντιπαθώ τους νοσταλγούς, ήταν μια εποχή απενεχοποιημένη με ο, τι αυτό συνεπάγεται.

Θα σας ενδιέφερε ποτέ η ενασχόληση με την πολιτική;

Η πολιτική, μοιραία, είναι στη ροή της δουλειάς μου. Τα έργα που παράγουμε σχετίζονται, συσχετίζονται και καταγράφουν την πολιτεία/κοινωνία μας σε όλες τις μορφές της. Η κομματική πολιτική που εσείς εννοείτε, σπάνια είναι πράξη. Συνήθως είναι απραξία.

Η σύγχρονη καθημερινότητα διακρίνεται από μια συνεχή ένταση με μικρά διαλείμματα χαλάρωσης. Εσάς τι σας χαλαρώνει;

Η νικοτίνη της αγάπης.

Έχετε σχεδιάσει τα επόμενα καλλιτεχνικά σας βήματα;

Πολύ ανισόρροπος καιρός για βήματα, ειλικρινά. Η ζωή θέλει δύναμη, όχι προγνωστικά. Να ‘μαστε δυνατοί, παρόντες κι εύκαμπτοι.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Τάσος Ντερτιλής

Διαβάστε περισσότερα για την Φοβισμένη Επαρχία στο παρακάτω Link.

https://www.grandmagazine.gr/el/article/6456/fobismeni-eparxia