Kinds of Kindness - Ιστορίες Καλοσύνης
Παραγωγή: Ιρλανδία 2024
Σε συμπαραγωγή με Βρετανία
Διάρκεια: 164 λεπτά
Είδος: Δράμα
* * * ½
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Με τους: Emma Stone, Jesse Plemons, Willem Dafoe, Margaret Qualley, Hong Chau, Joe Alwyn, Mamoudou Athie, Hunter Schafer, Γιώργο Στεφανάκο
ΣΥΝΟΨΗ: Οι «Ιστορίες Καλοσύνης» είναι ένα τρίπτυχο που ακολουθεί έναν υπάλληλο, φερέφωνο του αφεντικού του, ο οποίος προσπαθεί να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής του, έναν αστυνομικό που ανησυχεί επειδή η γυναίκα του, που είχε χαθεί σε θαλάσσιο ατύχημα και διασώθηκε, μοιάζει να είναι εντελώς διαφορετική και μια γυναίκα αποφασισμένη να βρει έναν θεραπευτή για λογαριασμό μιας πνευματικής σέκτας.
Μακριά από την Ιστορία της Ευνοούμενης και τη Φαντασία του Poor Things, βρίσκεται ένα παράλληλο με το δικό μας σύμπαν, ένα σύμπαν αμερικανικής αισθητικής και μπεκετικού παραλογισμού όπου οι άνθρωποι μοιάζουν με εμάς αλλά δεν ενεργούν καθόλου σαν εμάς (αυτό το τελευταίο παίζεται…). Σ αυτό το σύμπαν κινούνται οι ήρωες του τρίπτυχου ιστοριών του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου, μιας ταινίας με αρχικό τίτλο And (ό,τι και να σήμαινε αυτό) που ολοκληρώθηκε στη διάρκεια του Post production του Poor Things. Μιας ταινίας που μοιάζει να πιάνει το νήμα από το μικρού μήκους Nimic του 2017 και να μας οδηγεί με την ξέφρενη ταχύτητα του αυτοκινήτου της πρωταγωνίστριας του στον, πλήρως ισορροπημένο μέσα στον παραλογισμό του, κόσμο των Ιστοριών Καλοσύνης του πιο weird συγγραφικού διδύμου στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου.
Η εισαγωγή της ταινίας μας δίνει και το μέτρο σύγκρισης με παλιότερες, weird με το δικό τους τρόπο, ήδη κλασσικές ταινίες όπως η Magnolia του Paul Thomas Anderson: Ένα αυτοκίνητο διασχίζει με ταχύτητα τους δρόμους καθώς τα ηχεία βομβαρδίζονται από το beat του Sweet Dreams των Eurythmics. Το αυτοκίνητο φρενάρει, παρκάρει και η μουσική σβήνει μαζί του. To Dreams της Magnolia γίνεται Sweet Dreams. Ένας ηχητικός φόρος τιμής σε ένα πρώιμο weird αριστούργημα…
Στην πρώτη ιστορία η πλήρης αφοσίωση στον εργοδότη αποδεικνύεται ότι έχει και όρια αλλά και τίμημα, στη δεύτερη η αγάπη συγκρούεται με την παράνοια και στην τρίτη η ανάγκη να ανήκεις σε μια κοινότητα έχει τα δικά της απρόβλεπτα αποτελέσματα. Κοινό στοιχείο η χρήση των ίδιων ηθοποιών σε κάθε ιστορία, σε ρόλους διαφοροποιημένους από τη μια αλλά που ενισχύουν την ενότητα του φιλμικού τοπίου από την άλλη. Κοινό επίσης στοιχείο η μοναδική σκηνοθετική υπογραφή του Λάνθιμου, η υπογραφή για την οποία τόσο μισήθηκε από πολλούς. Σκηνοθεσία, μοντάζ (Μαυροψαρίδης) και μουσική (Jerskin Fendrix) χτίζουν ένα σύμπαν τέλειο μέσα στην παράνοια του, ένα μαγικό μουσικό κουτί που έρχεται να φωτογραφήσει με κλινική ψυχρότητα ο Robbie Ryan.
Το θέμα είναι κατά πόσο είναι πρόθυμο το ευρύτερο κοινό που διασκέδασε με το Poor Things να ακολουθήσει τον weird Yorgos στο δρόμο που χάραξε στο θέατρο ο Beckett και στο σινεμά ο David Lynch (και ο P T Anderson). Αν έχει την υπομονή να φθάσει μέχρι το φινάλε, μπορεί και να μην καταλάβει Χριστό, αλλά θα απολαύσει μια ξέφρενη κούρσα προς την απελευθέρωση του ατόμου από τα παντός είδους δεσμά εξουσίας: εργασία, οικογένεια, θρησκεία. Μια κούρσα ερμηνειών με οδηγό αυτή τη φορά τον απίστευτα μετρημένο Jesse Plemons που δίκαια βραβεύτηκε στις Κάννες για την ερμηνεία του (ποια από τις τρεις, αλήθεια;). Και λέμε θα απολαύσει γιατί όλα όσα συμβαίνουν στη οθόνη έχουν τη δική τους (διεστραμμένη) λογική και, το κυριότερο, βγάζουν ένα χιούμορ μοναδικό. Και δεν αναφέραμε καθόλου μέχρι τώρα την Emma Stone που και πάλι «κάνει τα δικά της»…
Το έχουμε ξαναδεί το έργο; Πολύ πιθανόν! Όχι όμως με αυτή την προχωρημένη αισθητική και σίγουρα όχι με αυτή τη διαβολεμένη σκηνοθετική μαεστρία! Θα επαναλάβουμε τη θέαση; Oh Yes! Με τρέλα και κορδέλα…
Διανομή: Feelgood Entertainment
Στις αίθουσες από 30 Μαΐου
Και λίγα trivia: Η ταινία σηματοδοτεί την τέταρτη συμμετοχή ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου και του σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίππου σε διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών, του σημαντικότερου κινηματογραφικού Φεστιβάλ στον κόσμο. Κάνοντας το ντεμπούτο του πριν από δεκαπέντε χρόνια, το 2009, ο Γιώργος Λάνθιμος κέρδισε για πρώτη φορά τη διεθνή προσοχή με τον «Κυνόδοντας (Dogtooth), που κέρδισε το βραβείο Un Certain Regard στο 62ο Φεστιβάλ Καννών. Ακολούθησε το 2015 η πρεμιέρα της πρώτης αγγλόφωνης ταινίας του «Ο Αστακός» (The Lobster), η οποία κέρδισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ. Η αμέσως προηγούμενη εμφάνιση του Λάνθιμου στις Κάννες ήταν το 2017, όπου έκανε πρεμιέρα η ταινία «Ο θάνατος ενός ιερού ελαφιού» (The Killing of the Sacred Deer), η οποία και κέρδισε το βραβείο καλύτερου σεναρίου.