63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Εντυπώσεις από το Διεθνές Διαγωνιστικό

Έχουμε ήδη μιλήσει για δυο ταινίες, το Plan 75 από την Ιαπωνία και το εγχώριο Ησυχία 6-9 για τα οποία είχαμε πολύ θετικές απόψεις (αναλυτικά βλέπετε ΕΔΩ) 

Κι άλλες ταινίες όμως είχαν πολλά να πουν και μάλιστα πέρα από το κοινό των art houses: 

Ξεκινώντας από την Blue Jean, μεταφερόμαστε στην Βρετανία του 1988, με τον απόηχο του πανκ ακόμη ζωντανό και με το περιβόητο άρθρο 28 της Θάτσερ να επιχειρεί μεταξύ άλλων ένα ομοφοβικό apartheid στη χώρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα κοινωνικής αναταραχής προσπαθεί να επιβιώσει μια ομοφυλόφιλη καθηγήτρια γυμναστικής, ζώντας τη ζωή της μυστικά και διακριτικά μέχρι που η άφιξη μιας μαθήτριας θα την φέρει στα άκρα της, αντιμέτωπη με το φόβο της απέναντι στην κοινωνική απόρριψη και την παρόρμηση να βγει μπροστά και να διεκδικήσει την ελευθερία της. Διότι, όπως δεν θυμούνται και τόσο καλά  οι- πολυπληθείς σήμερα-«κουρασμένοι» από την «υπερβολική κοινωνική έκθεση» στην ομοφυλοφιλία, θιασώτες της κανονικότητας, εκείνη την εποχή χάνονταν ζωές, καριέρες και οικογένειες από την υπερβολική καταπίεση αυτής της «έκθεσης». Η ταινία της Τζόρτζια Όουκλι φροντίζει να φρεσκάρει αυτές τις μνήμες με υποδειγματική διαλεκτική μέθοδο. Σεξ, πολιτική και μια μυστική κοινωνική επανάσταση σκιαγραφούνται θαυμάσια με όχημα την σπουδαία ερμηνεία της Ρόζι Μακγιούεν. 

 

Σπουδαία ερμηνεία παραδίδει και η Θέκλα Ρούτεν στο Ολλανδικό Δράμα Μυστηρίου Narcosis του Μαρτάιν ντε Γιονγκ ως χήρα με δύο παιδιά και καμία λύση, όταν ο άνδρας της εξαφανίζεται σε μια κατάδυση, χωρίς να μπορεί να κηρυχθεί νομικά νεκρός. Το θέμα είναι ότι η ηρωίδα μας έχει δυνάμεις επικοινωνίας με το υπερπέραν οι οποίες περιπλέκουν την υπόθεση αλλά δίνουν και στην ταινία τη μυστηριώδη αφηγηματική γοητεία της καθώς το κουβάρι της πλοκής ξετυλίγεται, αποκαλύπτοντας σταδιακά όλα αυτά που είναι αόρατα δια γυμνού οφθαλμού. Μια ωραία παραβολή πάνω στο μύθο του Ορφέα στον Άδη, διαθέτει επίσης δύο χαρισματικές παιδικές παρουσίες που αποδεικνύουν το έμφυτο ταλέντο του πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού για επιτυχημένη καθοδήγηση ηθοποιών. 

Επιστρέφοντας  στον περασμένο αιώνα, πάμε στο 1996 και στην αληθινή ιστορία ενός νεαρού Ρουμάνου λαθρεπιβάτη σε ένα τεράστιο φορτηγό πλοίο που διασχίζει τον Ατλαντικό με προορισμό την Αμερική. Προς τον Βορρά είναι ο τίτλος του πολύ εντυπωσιακού ντεμπούτου στη μυθοπλασία του Ρουμάνου Μιχάι Μιντσάν, μιας πολυεθνικής παραγωγής που διαθέτει όλες τις αρετές ενός μίνι blockbuster αλλά όχι και τη χολιγουντιανή ιδεολογία του θεάματος καθώς η σύγκρουση που προκύπτει πάνω σ αυτό το καράβι δεν είναι μια ακόμη περιπέτεια αλλά μια ηθική σύγκρουση με σχεδόν Ντοστογιεφσκικούς ήρωες που βγαίνουν από τα ηθικά τους όρια όταν καλούνται συντετριμμένοι να επιλέξουν ανάμεσα στη ζωή και την φιλανθρωπία. Η ταινία δεν θα ήταν ίδια χωρίς τη στιβαρή παρουσία του Φιλιππινέζου Σολιμάν Κρουζ στο ρόλο του μηχανικού Τζόελ. Μια υπέροχη έκπληξη, μια ταινία που παρακολουθείς στην άκρη του καθίσματος! 

Κλείνουμε την παρουσίαση με το Άκουσε Με, την επιστροφή πίσω από την κάμερα της Μαρίας Ντούζα μετά από 9 χρόνια, με μια στιβαρή ιστορία με ηρωίδα μια κωφή έφηβη που επιστρέφει στο πατρικό της σε ένα νησί, όταν τελειώνουν τα χρήματα για το ειδικό σχολείο όπου φοιτούσε στην Αθήνα. Στο νησί όμως (η ταινία είναι γυρισμένη στην ατμοσφαιρικότατη Χίο) οι συγκρούσεις και οι προκαταλήψεις θα φουντώσουν με την άφιξή της και η κατάσταση θα φθάσει στα άκρα καθώς όλοι έχουν τις καλές και τις κακές πλευρές τους ακόμη και η μικρή πρωταγωνίστρια που χρησιμοποιεί την αναπηρία της ως όπλο απομόνωσης από το κοινωνικό σύνολο. Ωραίο σενάριο, στρωτή αφήγηση, πολύ καλή η Ευθαλία Παπακώστα στον κεντρικό ρόλο, καλές ερμηνείες συνόλου (ιδιαίτερα από τον Γιώργο Πυρπασόπουλο), ιδιαίτερη φροντίδα στην παρουσίαση του κόσμου της σιωπής μέσα από μια πολύ ενδιαφέρουσα ηχητική επεξεργασία αλλά και ένα θαυμάσιο soundtrack από την Άννα Στερεοπούλου που ενισχύει με επιτυχία την ατμόσφαιρα συνεχούς απειλής που δημιουργεί η αφήγηση. Μακάρι να ήταν έτσι και κάποιες εγχώριες τηλεοπτικές σειρές που μαγνητίζουν καθημερινά το κοινό χωρίς να το αξίζουν.   

 

Την Κυριακή 13 Νοεμβρίου στις 7 το βράδι ξεκινάει η τελετή λήξης του Φεστιβάλ και τότε θα μάθουμε και τους νικητές.