Η Μήδεια του Αθανίτη σε ειδική προβολή στο Studio

Studio, New Star, Μήδεια, Αθανίτης

Και τώρα που μαζεύονται σιγά σιγά τα «σύγχρονα» θεατρικά εγχειρήματα από την Επίδαυρο και τα ανοιχτά θέατρα της επικράτειας μήπως ήρθε ο καιρός να καθαρίσουμε το βλέμμα μας απέναντι στην αρχαία τραγωδία με μια εκθαμβωτική κινηματογραφική μεταφορά της;

Η Μήδεια του Αθανίτη είναι παρούσα εδώ και 40 εβδομάδες συνεχώς στην οθόνη του Studio New Star Art Cinema και μας περιμένει να την ανακαλύψουμε όπως την ανακάλυψαν μέχρι σήμερα 20 παγκόσμια Φεστιβάλ, δίνοντας της 18 βραβεία συνολικά!

Κι όπως δηλώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης «Δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει πιο τραγικό πρόσωπο από την Μήδεια»

Στη 10η ταινία του, ο Δημήτρης Αθανίτης επανεφευρίσκει το αριστούργημα του Ευριπίδη και οδηγεί την Αλεξάνδρα Καζάζου σε μια σπάνια ερμηνεία. Ένα απολύτως πρωτότυπο έργο για ένα πρόσωπο απολύτως σύγχρονο, ένα αρχέτυπο τελείως επίκαιρο.

ΜΗΔΕΙΑ (2022)

Σενάριο-σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης

Φωτογραφία: Γιάννης Φώτου

Σκηνικά-κοστούμια: Στέλλα Κάλτσου

Μοντάζ: Σταμάτης Μαγουλάς

Παραγωγή: DNA Films, Prosenghisi Ltd, Stefilm, EKK

Πρωταγωνιστουν : Αλεξάνδρα Καζάζου. Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Κώστας Καζανάς, Λευτέρης Τσάτσης, Ελένη Τζαγκαράκη, Νικολίτσα Ντρίζη, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Στέλιος Δημόπουλος

ΣΥΝΟΨΗ

Η Μήδεια και ο Ιάσων με τα δύο παιδιά τους, είναι τώρα πρόσφυγες στην Κόρινθο. Ο Ιάσων τους εγκαταλείπει για να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα. Μετά από αυτό, η Μήδεια διατάζεται να φύγει αμέσως, μαζί με τα παιδιά της, επί ποινή θανάτου.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΔΕΙΑ

Η ταινία στηρίζεται στο αριστούργημα του Ευριπίδη, το οποίο διατηρώ σχεδόν αυτούσιο αλλά με κάποιες σημαντικές παρεμβάσεις και τομές στη δομή του έργου. Αν και είναι γνωστός ο μύθος, στο σενάριο υπάρχουν συνεχείς ανατροπές και το απροσδόκητο κυριαρχεί στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο χρόνος δεν είναι σαφώς ορισμένος αλλά σίγουρα είναι πολύ μακριά από το σήμερα, στο απώτερο παρελθόν. Ακραίος θα είναι και ο χώρος στον οποίο θα κινηθούν τα πρόσωπα.

Αυτό που με έλκει πάνω από όλα σ’ αυτή την πολύπλοκη προσωπικότητα, είναι ο αγώνας της ενάντια στην εξουσία. Ενάντια στην εξουσία που παραμένει κατά βάσιν ανδρική. Με συγκινεί ο διπλός και τόσο άνισος αγώνας που επιχειρεί και που μοιάζει χαμένος εξ αρχής, τόσο μάταιος. Κι όμως, αυτή τον δίνει λυσσαλέα, μέχρι τέλους, ξεπερνώντας κάθε φυσικό και κοινωνικό όριο. Και νικά. Με θυσίες ανυπολόγιστες, αλλά νικά. Δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει πιο τραγικό πρόσωπο από τη Μήδεια. Είναι μια γυναίκα δυνατή, με πολλά πρόσωπα. Έτσι κι αλλιώς πιστεύω στις δυνατές γυναίκες. Και στο σινεμά και στη ζωή. Αυτές με γοητεύουν, αυτές ερωτεύομαι, αυτές με συγκινούν. Σε όλες τις ταινίες μου οι γυναίκες κυνηγούν τη ζωή όπως τη θέλουν αυτές και δε διστάζουν αν χρειαστεί, να φτάσουν στα άκρα.

Η γυναίκα είναι σήμερα παρούσα παντού αλλά δεν ξέρω πόσο συχνά βάζει μια διαφορετική σφραγίδα αν και καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι. Εξ άλλου είναι μεν παρούσα αλλά όχι καθοριστικά. Φοβάμαι πως αυτό έχει σε μεγάλο βαθμό συνδυαστεί με υιοθέτηση του ανδρικού λόγου, κάτι που ακυρώνει συχνά τις ίδιες τις γυναίκες και ταυτόχρονα είναι ένας ευνουχισμός για ολόκληρη την κοινωνία σε τελική ανάλυση.

Δεν πιστεύω στην εκδίκηση. Η Μήδεια τιμωρεί, δεν εκδικείται. Φέρει την κάθαρση. Κάθαρση ακραία, απίστευτα σκληρή. Μια εξέλιξη που δεν υποψιάζονται καν οι αλαζόνες φορείς της εξουσίας. Η Μήδεια αντιδρά στον απόλυτο παραλογισμό που της επιβάλλουν και αφού τη χρησιμοποιήσουν, την πετούν στα σκουπίδια. Θα έλεγα ότι επιβάλλει μια θεία τιμωρία κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που ένα έργο τόσο προκλητικό μπόρεσε να παρουσιαστεί δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν.

Μου φαίνεται αδιανόητο το θάρρος του Ευριπίδη να την δικαιώσει αλλά και η ωριμότητα των θεατών και μιας ολόκληρης κοινωνίας που μπορούσε να αποδεχθεί μια τέτοια κατάληξη.

Δημήτρης Αθανίτης - Βιογραφικό

Η προτελευταία ταινία του Invisible (2016) κέρδισε 16 διεθνή βραβεία σε πάνω από 40 φεστιβάλ, ήταν 17 εβδομάδες στις αίθουσες της Αθήνας και παρουσιάστηκε σε 35 ελληνικές πόλεις. Η πρώτη ταινία του Αντίο Βερολίνο (1994) πήρε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης «για την ανανέωση του Ελληνικού Κινηματογράφου» ενώ η δεύτερη ταινία του Καμιά Συμπάθεια Για Τον Διάβολο (1997) κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στο Διεθνές Διαγωνιστικό του ίδιου φεστιβάλ.

Οι 2000+1 Στιγμές (2001) επιλέχτηκαν από τον Bill Mousoulis στο Senses of Cinema, ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες στον κόσμο για το 2001. Το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας (1999) συμπεριελήφθη από τον Μαρκ Μπυρνέτ στο βιβλίο του «Σαίξπηρ και Παγκόσμιο Σινεμά», έκδοση του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ενώ οι Τρεις Μέρες Ευτυχίας (2012) επελέγησαν από το Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης στις 100 πιο σημαντικές ταινίες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.

Τέλος το πρώτο του ντοκιμαντέρ Λαβύρινθος (2019) τιμήθηκε με 5 βραβεία, ενώ η νέα ταινία του Μήδεια (2022) έχει ήδη 18 βραβεία.

Η εγκατάσταση του σε εξέλιξη Πόλη Κρυμμένη/Athens Underground (2011-2022) παρουσιάζεται συνεχώς σε μια σειρά από χώρους τέχνης και ήταν η μόνη ελληνική αναφορά στην παγκόσμια επισκόπηση εικαστικών στο ιταλικό Cultura Universale, 2/2012.

Το 2017 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο Μυστικές Συναντήσεις, το 2020 το δεύτερο βιβλίο του Σενάρια / Αντίο Βερολίνο και Καμιά Συμπάθεια και το 2022 το τρίτο βιβλίο του Η Έβδομη Ήπειρος/ 60 Ταινίες για Πάντα.

Ταινίες του αναλύονται σε βιβλία όπως Poetics of Cinema του D. Bordwell, Mise en Scene and Film Style του A. Martin, Shakespeare and World Cinema του M. Burnette, Εθνικές Κινηματογραφίες του Θ. Σούμα, 100+1 Ταινίες του Κ. Μπλάθρα, κ. α.

φιλμογραφία

2022 Mήδεια

2019 Λαβύρινθος (ντοκιμαντέρ)

2016 Invisible

2012 Τρεις Μέρες Ευτυχίας

2011 Πόλη Κρυμμένη (μμ-εγκατάσταση)

2009 Μαντόνα Καλεί Φασμπίντερ (μμ)

2005 Η Πόλη Των Θαυμάτων

2000 2000+1 Στιγμές

1999 Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας

1997 Καμμιά Συμπάθεια Για Τον Διάβολο

1996 Vox (τηλεταινία)