What do we see when we look at the sky - Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό;

Παραγωγή: Γεωργία 2021 

Σε συμπαραγωγή με Γερμανία

Διάρκεια: 150 λεπτά

Είδος: Ρομαντική Κομεντί

* * * *

Σκηνοθεσία: Aleksandre Koberidze

Πρωταγωνιστούν: Giorgi Ambroladze, Oliko Barbakadze, Giorgi Bochorishvili, Irina Chelidze, Ani Karseladze, Vakhtang Panchulidze.

ΣΥΝΟΨΗ: Όταν η Λίζα και ο Γκιόργκι συναντιούνται τυχαία σε έναν δρόμο της γεωργιανής πόλης Κουτάισι, ερωτεύονται με την πρώτη ματιά. Ο έρωτας τούς χτυπά τόσο ξαφνικά που ξεχνούν να συστηθούν. Πριν συνεχίσει ο καθένας τον δρόμο του, συμφωνούν να συναντηθούν την επόμενη μέρα. Όμως, δεν γνωρίζουν ότι ένα κακό μάτι έριξε την κατάρα του πάνω τους. Θα καταφέρουν να βρεθούν ξανά; Κι αν ναι, θα αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον; Η ζωή συνεχίζεται ως συνήθως στη μικρή τους πόλη, τα αδέσποτα σκυλιά αλωνίζουν, το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου ξεκινά και μια ομάδα παραγωγής ταινιών που ψάχνει τον αληθινό έρωτα ίσως να είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται.

Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, τι είναι αυτό…Είναι αυτό που βλέπουμε όταν κοιτάζουμε ψηλά ανάμεσα στα σύννεφα και το απέραντο γαλάζιο του ορίζοντα; Είναι αυτό που αμέσως αναγνωρίζουμε μόλις το συναντήσουμε στο διάβα μας; Είναι οι ζωηρές φωνές των παιδιών που παίζουν στους δρόμους μετά το σχολείο; Είναι το γεμάτο πίστη βλέμμα των σκυλιών που τρέχουν χαρούμενα στην εξοχή; Είναι η γλυκιά αίσθηση αθωότητας που αφήνει το παιγνίδι, είτε το κουτσό που παίζουν τα μικρά παιδιά στις αλάνες ή ακόμη και το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου με τους ακριβοπληρωμένους σούπερσταρ;

Είναι όλα τα παραπάνω σύμφωνα με τον νεαρό ρομαντικό Καυκάσιο Αλεξάντρ Kομπερίτζε αλλά είναι και το βλέμμα μας που στρέφεται στον ουρανό γεμάτο ευγνωμοσύνη για την ομορφιά του κόσμου που κατοικούμε, που πλημμυρίζει από την ομορφιά που ανακαλύπτουμε στο βλέμμα μια άλλης ύπαρξης, είναι η χαρά της ζωής όταν αφήνει πίσω της την καθημερινότητα. Είναι η ποίηση των εικόνων του Αλεξάντρ Kομπερίτζε που μας θυμίζει ότι ζουν ακόμη ανάμεσά μας ρομαντικές καλλιτεχνικές ψυχές που ξέρουν να διακρίνουν την κρυμμένη ομορφιά της πλάσης.

Μια ταινία-συναισθηματικός ποταμός, γεμάτη ρομαντισμό και ποίηση, με οξυδερκή παρατήρηση των μικρών αθέατων λεπτομερειών της καθημερινής ζωής, με παράδοξο χιούμορ, μια ταινία-ερωτική επιστολή σε μια πόλη το Κουτάισι, μια ταινία που δεν χορταίνεις να βλέπεις την ομορφιά των εικαστικών της συνθέσεων και να ακούς τη μαγεία της μουσικής συνοδείας που συνέθεσε ο αδελφός του σκηνοθέτη Γκιόργκι.

Είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε, ένα μακρινό καλλιτεχνικό συγγενή του αείμνηστου δικού μας Σταύρου Τσιώλη να ζει ανάμεσά μας και να μας γεμίζει αισιοδοξία και χαρά για τη ζωή.

Διανομή: AMA Films 

Στις αίθουσες από 13.01.22 

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΙΑ 

ΒΡΑΒΕΙΟ FIPRESCI ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ- ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 2021

ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑ ΧΡΥΣΗ ΑΡΚΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ - ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 2021

ΕΙΔΙΚΗ ΜΝΕΙΑ - ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2021 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Είναι περίεργο να γράφω για την ταινία μου. Είναι περίεργο γιατί είναι τόσο πολλά εκείνα που θέλω να γράψω. Θα μπορούσα να γράψω για τον λόγο που η ταινία μας ξεκινά με μια εικόνα παιδιών που φεύγουν από το σχολείο. Θα μπορούσα να μιλήσω για το γεγονός ότι εκ των υστέρων μετάνιωσα που δεν ξεκίνησα την ταινία έτσι όπως ήταν γραμμένη στο σενάριο – με την εικόνα ενός σκαλοπατιού. Θα μπορούσα να μιλήσω για τον λόγο που γυρίσαμε την ταινία εν μέρει σε φιλμ 16mm και εν μέρει ψηφιακά, ή γιατί τα παιδιά παραγγέλνουν 11 χωνάκια παγωτό αντί για 12, όπως κάνει ο Μπόντο Ντολαμπερίτζε στην ταινία στην οποία παραπέμπει η συγκεκριμένη σκηνή. 

Θα μπορούσα να γράφω ασταμάτητα για τους ηθοποιούς μου, για τον Γκιόργκι Μποκοροσβίλι, μαζί με τον οποίο μεγάλωσα και ο οποίος έρχεται πάντα πρώτος στο μυαλό μου όποτε σκέφτομαι το καστ· για την Άνι Καρσελάτζε που γεννήθηκε για να είναι μπροστά στην κάμερα· για την Ολίκο Μπαρμπακάτζε που δεν έχει πολύ χρόνο επί της οθόνης, αλλά κάθε δευτερόλεπτο που εμφανίζεται με κάνει χαρούμενο που γύρισα αυτή την ταινία· για τον Γκιόργκι Αμπρολάτζε που μετά τα γυρίσματά του έφυγε και κατέκτησε τον τίτλο του κορυφαίου Ευρωπαίου πρωταθλητή στη χειροπάλη· για τον Βάκτανγκ Παντσουλίτζε που είναι σταρ του γεωργιανού σινεμά από τη δεκαετία του ’70 κι είχα τη χαρά να δουλέψω μαζί του. 

Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα για τον λόγο που έδωσα στους γονείς μου τους ρόλους του οπερατέρ και του σκηνοθέτη στην ταινία. Θα μπορούσα να εξηγήσω τις ομοιότητες ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και το σινεμά, δύο παιχνίδια που αγαπώ να παίζω. Θα μπορούσα να γράψω για τη χειρονομία που κάνει ο Μέσι κάθε φορά που σκοράρει, τι σημαίνει για μένα και τι επίδραση είχε αυτή η χειρονομία στην ταινία. Θα μπορούσα να σας πω ότι πέρασα υπέροχα δουλεύοντας πάνω στη μουσική της ταινίας μαζί με τον αδελφό μου Γκιόργκι, και για το πώς αυτή η μουσική άλλαξε την ταινία. Θα μπορούσα να θυμηθώ τον χρόνο που πέρασα μαζί με την παραγωγό μας Μάριαμ Σατμπερασβίλι και τον διευθυντή φωτογραφίας Φαράζ Φεσαρακί στο Κουτάισι, και πώς στο τέλος ήθελα να γράψω για το Κουτάισι, αλλά, όπως έγραψε κι ένας συγγραφέας, ποιος είμαι εγώ για να γράψω για το Κουτάισι; 

Ειλικρινά, ήθελα να γράψω για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποίησα ότι αν όντως το έκανα αυτό, το τελικό κείμενο θα είχε τουλάχιστον την ίδια έκταση με το σενάριο. Πώς θα έπρεπε να επιλέξω τι να συμπεριλάβω και τι να παραλείψω, δίνοντας έτσι περισσότερη σημασία σε κάποια πράγματα και λιγότερη σε άλλα, το οποίο είναι το τελευταίο που θέλω να κάνω; Πιστεύω ότι αν αυτή η ταινία βγάζει νόημα είναι επειδή μιλά για όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα μαζί, κι όχι ξεχωριστά. Αλλά καθώς έπρεπε να γράψω κάτι, έγραψα ένα μικρό ποίημα. Το παρακάτω: 

Εγώ κι εσύ

Όταν ανοίγω τα μάτια μου, βλέπω εσένα.

Όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω εσένα.

Κάποιος μπορεί να πει ότι είμαι τυφλός, αλλά δεν είμαι.

Βλέπω εσένα, βλέπω εσένα, βλέπω εσένα...