Οι λέξεις γίνονται όπλα στο Θέατρο Άβατον

«Οι Λέξεις των Άλλων», Θέατρο Άβατον, Μάνος Θηραίος, Θοδωρής Βουρνάς, Χρίστος Γεωργίου, Βλάσης Πασιούδης

Από τον Τάσο Ντερτιλή

Κάθε Δευτέρα στις 21:00, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, «Οι Λέξεις των Άλλων», το πρώτο θεατρικό έργο του Μάνου Θηραίου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, μας περιμένουν στο Θέατρο Άβατον, με πρωταγωνιστές τον Χρίστο Γεωργίου και τον Βλάση Πασιούδη.

Αθήνα, μια νύχτα του Αυγούστου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Μια ξαφνική μπόρα εγκλωβίζει δύο άντρες σε ένα διαμέρισμα, γύρω από το τραπέζι της κουζίνας και μπροστά σε αλήθειες που ξεπλένονται με αλκοόλ και κατάφορη ανάγκη για λύτρωση.

Όταν ο νεαρός ντελιβεράς Άρης φτάνει μούσκεμα από την ξαφνική δυνατή βροχή στο διαμέρισμα του Αλέξη για να του φέρει την παραγγελία του, δέχεται απρόθυμα την πρότασή του να μείνει για λίγο μαζί του, έως ότου ανοίξει ο καιρός. Πολύ σύντομα, βάζει στην άκρη τις αρχικές αναστολές του και παραδίδεται στις χαλαρές αφηγήσεις του καλού του πελάτη, για τη δουλειά του στις μεταφράσεις ταινιών, την ιστορία της γειτονιάς και για κάποια χαριτωμένα περιστατικά από την προσωπική του ζωή. Γρήγορα, όμως, είναι εμφανές πως η δυναμική ανάμεσα στους δύο άντρες σκιάζεται από το παρελθόν του καθενός, το οποίο, άγνωστο καθώς είναι, οδηγεί διαρκώς σε λάθος συμπεράσματα.

Σε ένα παιχνίδι χειραγώγησης, επικράτησης, ενοχών και τύψεων, οι δύο άντρες φαίνεται να αλλάζουν διαρκώς ρόλους, μέχρι τη στιγμή που ο Αλέξης αποκαλύπτει στον Άρη τι πραγματικά θέλει από εκείνον. Και κάπως έτσι, οι κεραυνοί εκείνης της αναπάντεχης αυγουστιάτικης μπόρας φωτίζουν εκτυφλωτικά τα σκοτάδια της ψυχής και της ζωής τους, με τις λέξεις να διεκδικούν βάναυσα τον θρίαμβο και με τους δύο αυτούς άντρες να καλύπτουν διαρκώς τη χαώδη απόσταση που τους χωρίζει, έως ότου βηματίσουν στο σημείο από όπου δεν υπάρχει επιστροφή.

«Πόσο απέχει η στοργή από την οργή;» είναι το μότο της παράστασης. Δύο λέξεις εκ διαμέτρου αντίθετες αλλά σχεδόν ομόηχες. Δυο λέξεις που κρύβουν την εύθραυστη ισορροπία των ηρώων που τις εκφέρουν. Λέξεις. Δικές τους. Των άλλων. Λέξεις που περιγράφουν. Εκφράζουν. Φανερώνουν. Κρύβουν. Αναμειγνύονται σε εκρηκτικούς συνδυασμούς. Πληγώνουν. Παγώνουν. Αποκτούν αυτονομία.

Λέξεις που γίνονται όπλα. Όπως εδώ στη σκηνή του Θεάτρου Άβατον όπου δύο άνθρωποι σπαράσσονται καθώς οι λέξεις ξεφλουδίζουν τις ψυχές τους. Από τη μια ο «μορφωμένος» μεγαλύτερος κι από την άλλη ο «άξεστος» ναίφ νεότερος. Προβλέψιμες μορφές, στερεότυπα που καταρρέουν μια νύχτα καλοκαιρινής καταιγίδας.

Ένα κείμενο απίστευτης δύναμης που δεν χαρίζεται στους πρωταγωνιστές του, που αφήνει το λόγο να κυλήσει αβίαστα. Ένα κείμενο σαν κινηματογραφική κάμερα που διαλέγει γωνία λήψης ανάλογα με τον ήρωα που καταρρέει πάνω στη σκηνή.

Δύο εξαίρετοι πρωταγωνιστές που καταφέρνουν να κάνουν βίωμα τα πάθη και τα μυστικά των χαρακτήρων τους στον υπέρτατο βαθμό.

Μια σκηνοθεσία επιδέξια και αποτελεσματική που δίνει αναπνοές στο κείμενο, αφήνοντας τους ήρωες να απλώσουν αβίαστα τα λεκτικά όπλα τους και μοντάροντας κινηματογραφικά τις σκηνές αντιπαράθεσής τους, ανάμεσα σε φλογισμένα freeze frames.

Με τέτοια κείμενα και τέτοιες παραστάσεις μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το νεοελληνικό θεατρικό έργο βρίσκεται σε καλό δρόμο…

Και μια υποσημείωση: η παράσταση πέρα από όλα τα προτερήματά της διαθέτει και ένα εκπληκτικό υλικό promotion για βραβείο!