Βρέχει στη Βαρκελώνη

Βρέχει στη Βαρκελώνη, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο Τέχνης, Υπόγειο, Πάου Μιρό,

Από τον Τάσο Ντερτιλή

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος φέρνει επί σκηνής το πολυβραβευμένο έργο του Καταλανού θεατρικού συγγραφέα Πάου Μιρό, Βρέχει στη Βαρκελώνη, με την Δήμητρα Ματσούκα, τον Κώστα Καζανά και τον Ανδρέα Κοντόπουλο.

Το έργο

Η Λάλι είναι μια σεξεργάτρια που ζει σε ένα ημιυπόγειο στη συνοικία Ραβάλ, κοντά στο λιμάνι της Βαρκελώνης, μαζί με τον Κάρλος, τον άνεργο εραστή και προαγωγό της. Έχει έναν τακτικό πελάτη, τον Νταβίντ, ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου. Η Λάλι αρχίζει σιγά σιγά να αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον Νταβίντ, που της δίνει βιβλία να διαβάζει και της ανοίγει έναν καινούριο κόσμο, με αποτέλεσμα να θέλει να εγκαταλείψει το πεζοδρόμιο. Η αλλαγή αυτή δεν αρέσει καθόλου στον Κάρλος, που η προοπτική να χάσει τη Λάλι τον τρομάζει για πολλούς λόγους. Όταν η γυναίκα του Νταβίντ πεθαίνει, εκείνος προτείνει στη Λάλι να εργαστεί στο βιβλιοπωλείο του. Είναι η ώρα των αποφάσεων, και η Λάλι χαίρεται που οι δυο άντρες θα τα βρουν επιτέλους μεταξύ τους. Τι σημαίνει όμως αυτό για τη ζωή της Λάλι; Είναι αλήθεια ότι κρατάμε την τύχη μας στα χέρια μας; Ισχύει για όλους αυτό; Για όλες τις γυναίκες;

Στο έργο του Βρέχει στη Βαρκελώνη ο Πάου Μιρό μας ταξιδεύει, με όχημα ένα ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο, στην Βαρκελώνη των αντιφάσεων, συλλαμβάνοντας το σύγχρονο πνεύμα της ιστορικής γειτονιάς El Raval, όπου το περιθώριο συνεχίζει να συναντά την «επίσημη» κοινωνία και ο κοινωνικός αποκλεισμός την ελπίδα.

20 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα, το έργο του σημαντικού Καταλανού συγγραφέα αποδεικνύεται προφητικό για τις μέρες αναθεώρησης βασικών αξιών που ζει σήμερα ο δυτικός κόσμος. Η έκρηξη της εποχής της συμπερίληψης και των δικαιωμάτων, με όλες τις υπερβολές και τις ακρότητές της αλλά και με την ουσιαστική αμφισβήτηση προαιώνιων μοντέλων πολιτισμού που έφερε μια ελπίδα ανατροπής, υποχωρεί μπροστά στο κύμα μαζικής παλινόρθωσης της παλιάς τάξης πραγμάτων και βέβαια της πατριαρχικής αντίληψης για τη γυναίκα. Η χυμώδης και σέξι Λάλι φέρει ακριβώς αυτή την κλασσική πατριαρχική αντίληψη της εικόνας της καλόκαρδης και αφελούς πόρνης που έχουμε συνηθίσει διαχρονικά από το σινεμά και το θέατρο, μια λούμπεν Sweet Charity με έναν προαγωγό-παιδί το οποίο προστατεύει, ζώντας το με τους κόπους της σεξεργασίας αφού αυτό είναι το μόνο που της επιτρέπεται να κάνει καλά. Μια ιδιότυπη περιθωριακή σχέση οιδιπόδειας εκμετάλλευσης όπου είναι ασαφές ποιος προστατεύει ποιον. Όταν όμως εμφανιστεί ο δυνάμει Πυγμαλίων που θα «ξυπνήσει» τις επιθυμίες κοινωνικής ανόδου της Λάλι, τα πράγματα θα μπουν στη θέση τους και η γυναίκα στη δική της. Η γυναίκα χρήζει προστασίας (και χρήσης) από έναν άνδρα είτε με τη βία της εκμετάλλευσης ή με τη χαρούμενη και αφελή θέλησή της. Η Λάλι ζει με πυξίδα την αγάπη, οι άντρες της με προοπτική την επιβολή. Το υπόγειο παραμένει υπόγειο και ο γλάρος που στέκεται στο φεγγίτη του δεν πετάει ποτέ, απλά θωρεί τον απέραντο ουρανό μέσα στη βροχή που δε σταματά…

Ιδανική Λάλι η Δήμητρα Ματσούκα αποδεικνύει ότι εκτός από εκθαμβωτική ομορφιά διαθέτει και τα ερμηνευτικά εργαλεία να την εκμεταλλευτεί και να συνθέσει ένα δύσκολο πορτραίτο που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στην παιδική αθωότητα και την πρόκληση. Εξαίρετος ο Ανδρέας Κοντόπουλος ισορροπεί εξίσου αποτελεσματικά στο ρόλο του Κάρλος ανάμεσα σε πληγωμένο παιδί και προαγωγό. Το ιδιότυπο τρίγωνο συμπληρώνει με επιτυχία ο Κώστας Καζανάς ως βιβλιοπώλης Νταβίντ που προσφέρει στη Λάλι το δώρο της γνώσης και της κοινωνικής αποδοχής όχι φυσικά χωρίς πολύτιμο αντάλλαγμα.

Το εντυπωσιακό μεγάλο κρεβάτι που δεσπόζει στο λειτουργικό σκηνικό του Αντώνη Δαγκλίδη είναι το έπιπλο που συλλαμβάνει όλη την ουσία του έργου. Έπιπλο οικείο, επιμελώς ατημέλητο, τόπος ανάπαυσης αλλά και εργασίας, «γραφείο» της Λάλι αλλά και τόπος συναλλαγής. Ένα μεγάλο κρεβάτι η κοινωνία, υπόγειο ή ρετιρέ το ίδιο κάνει αφού η βροχή φθάνει παντού.

Πάου Μιρό (Pau Miró)

O Πάου Μιρό γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1974. Είναι ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Σπούδασε Υποκριτική στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Βαρκελώνης (1998) και συμμετείχε ως ηθοποιός σε πολλές παραστάσεις.

Ίδρυσε τη θεατρική ομάδα Menudos όπου σκηνοθέτησε αρκετές παραστάσεις, μεταξύ άλλων και μια εκδοχή του Θείου Βάνια του Τσέχοφ. Το 2004 ανέβηκε από τη Sala Beckett το Βρέχει στη Βαρκελώνη, έργο που έμελλε να τον καταξιώσει τόσο στη χώρα του όσο και στο εξωτερικό, αφού μεταφράστηκε σε 8 γλώσσες και ανέβηκε σε σημαντικές θεατρικές αίθουσες του κόσμου, μεταξύ των οποίων το Piccolo Teatro του Μιλάνου. Στα ελληνικά το έργο έχει μεταφραστεί από την ομάδα μετάφρασης καταλανικού θεάτρου Els de Paros (καλοκαίρι 2011) και ανεβαίνει για πρώτη φορά από το Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Το 2006 παρουσιάστηκαν δύο ακόμη έργα του, Σφαίρες και σκιές και Χαμόγελο ελέφαντα σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. Το 2008-2009, ολοκλήρωσε τη ζωολογική τριλογία του, αποτελούμενη από τα έργα Βουβάλια, Λιοντάρια και Καμηλοπαρδάλεις, τα δύο πρώτα εκ των οποίων ανέβηκαν στο σημαντικό φεστιβάλ Temporada Alta de Girona (2008) και στο Εθνικό Θέατρο της Καταλονίας αντίστοιχα. Από το 2009 έως σήμερα, εργάζεται και ως σεναριογράφος στη δημόσια καταλανική τηλεόραση.