Corsage - Κορσές

Παραγωγή: Αυστρία 2022 

Σε συμπαραγωγή με Λουξεμβούργο, Γερμανία, Γαλλία 

Διάρκεια: 113 λεπτά

Είδος: Δράμα Εποχής

* *   

Σκηνοθεσία: Marie Kreutzer

Πρωταγωνιστούν: Vicky Krieps, Florian Teichtmeister, Finnegan Oldfield, Colin Morgan, Ivana Urban, Alma Hasun, Katharina Lorenz, Jeanne Werner, Aaron Friesz, Alexander Pschill, Manuel Rubey, Raphael von Bargen, Regina Fritsch, Raphael Nicholas, Tamás Lengyel, Marlene Hauser, Resi Rainer.

ΣΥΝΟΨΗ: Τα Χριστούγεννα του 1877, η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ, περισσότερο γνωστή ως Σίσσυ, γιορτάζει τα 40α γενέθλιά της, ηλικία προχωρημένη για γυναίκες εκείνη την εποχή. Ως σύζυγος του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α', δεν της επιτρέπεται να εκφράζεται και πρέπει να παραμείνει για πάντα η όμορφη νεαρή αυτοκράτειρα. Για να ανταποκριθεί σε αυτές τις προσδοκίες, ακολουθεί ένα αυστηρό καθεστώς νηστείας, άσκησης, χτενίσματος και καθημερινής μέτρησης της μέσης. Πνιγμένη από αυτές τις συμβάσεις, πεινασμένη για γνώση και ζωή, η Σίσσυ επαναστατεί όλο και περισσότερο ενάντια σε αυτή την εικόνα.

Η Αυτοκράτειρα Σίσσυ, σύζυγος του Φραγκίσκου Ιωσήφ Α΄, πανίσχυρου Αυτοκράτορα της Αυστροουγγαρίας τον 19^ο αιώνα, είναι ένα εθνικό προϊόν για την Αυστρία, ένα πρόσωπο που βρίσκεται παντού, μια από τις πιο προσοδοφόρες τουριστικές ατραξιόν της χώρας. Εμείς τη γνωρίζουμε από το Αχίλλειον της Κέρκυρας και από τη ρομαντική της απεικόνιση στην κινηματογραφική τριλογία των 50s με τη «θεία» Ρόμι Σνάιντερ. Η Σίσσυ υπήρξε ένα ιστορικό πρόσωπο μεγάλης βαρύτητας για το πρεστίζ της Αυστροουγγαρίας, τραγική μητέρα του αυτόχειρα Ροδόλφου, η ερωτική ιστορία του οποίου με τη Μαρία Βετσέρα, απεικονίστηκε στο Μάγερλινγκ, ίσως και μια γαλαζοαίματη πολύ πιο μπροστά από την εποχή της. Μέχρι εκεί όμως. Από την ιστορική ακρίβεια μέχρι την προσαρμογή της εικόνας της στα πλαίσια μιας ακραιφνούς #meToo ατζέντας, μεσολαβεί η αχαλίνωτη φαντασία της Μαρί Κρόιτσερ και η νεοφεμινιστική Persona της Βίκι Κριπς που περιφέρει τη Λουξεμβουργιανή αύρα της από το Phantom Thread και το Νησί του Μπέργκμαν μέχρι τα παλάτια της Βιέννης και τους κορσέδες της Αυλής των Αψβούργων. Ίδια και απαράλλαχτη με διαφορετική αμφίεση! Για να μας πει, τι; Ότι η γυναίκα τον 19^ο αιώνα ήταν μια όμορφη βιτρίνα του συζύγου της και ασφυκτιούσε κάτω από το σφιχτό ένδυμα που τόνιζε τη σιλουέτα της; Δεν το ξέραμε, το #meToo περιμέναμε να μας πληροφορήσει σχετικά. Και άντε και να μας πληροφορήσει. Με οξυδέρκεια, ψυχραιμία, φαντασία, πολιτική ανάλυση; Μπα!

Η ταινία δίνει έμφαση στη σύνθεση του κάδρου, προσπαθώντας (ασυναίσθητα;) να αντιγράψει την Ευνοούμενη, σε βάρος όμως της αφηγηματικής σταθερότητας. Άλλο Λάνθιμος όμως κι άλλο Κορσές. Για να λειτουργήσει η καλλιτεχνική ελευθερία πρέπει να πατήσει σε αισθητικούς και ιδεολογικούς κανόνες, όχι να τους καταπατήσει. Όπως λέει η ίδια η Κρόιτσερ «…Ήταν σημαντικό για μένα, όπως πάντα, να γνωρίζω τους κανόνες για να μπορέσω να τους παραβιάσω. Έκανα πραγματικά σε βάθος έρευνα, ειδικά για εκείνη τη φάση της ζωής της Σίσσυ, αλλά αφέθηκα ελεύθερη όσον αφορά το περιεχόμενο και τη μορφή όταν μετέτρεψα τις πληροφορίες σε κινηματογραφική αφήγηση. Όλα τα «λάθη» σε αυτά που αφηγούμαστε ή απεικονίζουμε δεν ήταν κάτι που έτυχε να συμβεί κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, ήταν καλλιτεχνικές αποφάσεις. Ποτέ δεν με ενδιέφερε να γυρίσω μια όμορφη, νοικοκυρεμένη βιογραφία…». Αυτό είναι προφανές, ούτε και της το ζήτησε κανείς. Το να παραχαράσσει όμως μια ιστορική προσωπικότητα για να την προσαρμόσει στην ατζέντα της, παρουσιάζοντας μια  φανταστική Ελισάβετ σε κρίση μέσης ηλικίας που κάνει νάζια και κόλπα για να αποφύγει τα αυτοκρατορικά της καθήκοντα και να αντιδράσει στο φαλλοκρατικό κατεστημένο, μια 40άρα που γύρισε στον 19^ο αιώνα από τον 21^ο για να σαμποτάρει ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας και να κάνει μια ηρωική έξοδο, δεν τιμά καθόλου ούτε την ηρωίδα της ούτε και τον αγώνα της.

Η ταινία φυσικά έχει τους πολλούς θιασώτες της, λαμβάνει κριτικούς διθύραμβους, τιμήθηκε πρόσφατα με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Λονδίνου, έχει υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά Βραβεία και υποβλήθηκε επίσημα από την Αυστρία για το Όσκαρ Διεθνούς Παραγωγής. Ελαφρά θα διαφωνήσουμε, αναφέροντας για παραδειγματισμό την Μαρία Αντουανέτα της Σοφία Κόπολα. Άλλη κλάση.

Διανομή: Cinobo

Στις αίθουσες από 17.11.22 

Βιογραφικό σκηνοθέτιδος ( από τα production notes) 

Γεννημένη στο Γκρατς της Αυστρίας, είναι μια από τις πιο σημαντικές και καταξιωμένες σκηνοθέτιδες της χώρας. Αφού αποφοίτησε από το Modellschule, μια εναλλακτική σχολή με καλλιτεχνικό προσανατολισμό, ξεκίνησε τις σπουδές της στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Βιέννης στο τμήμα σεναρίου και δραματουργίας απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Στη συνέχεια εργάστηκε ως επιμελήτρια σεναρίου σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ γύρισε μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες προβλήθηκαν και βραβεύτηκαν σε πολλά παγκόσμια κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως και η πρώτη της μεγάλου μήκους, The Fatherless (2011). Ακολούθησαν οι μεγάλου μήκους Gruber Is Leaving (2015), We Used To Be Cool (2016) και η τηλεοπτική ταινία Die Notlüge (2017), οι οποίες επίσης προβλήθηκαν και βραβεύτηκαν στα φεστιβάλ του κόσμου. Με το The Ground Under My Feet κατάφερε να τραβήξει τη διεθνή προσοχή το 2019: Το συναρπαστικό, φεμινιστικό ψυχόδραμα συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου, έλαβε διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως και πολλά βραβεία. Εκτός από τη δουλειά της ως σκηνοθέτης, εργάστηκε ως λέκτορας στην Ακαδημία Κινηματογράφου της Βιέννης και ως σεναριογράφος και δραματουργός.