Nightmare alley – Το Μονοπάτι των χαμένων ψυχών

Παραγωγή: ΗΠΑ 2021 

Σε συμπαραγωγή με Μεξικό 

Διάρκεια: 150 λεπτά

Είδος: Θρίλερ

* * *

Σκηνοθεσία: Guillermo Del Toro

Πρωταγωνιστούν: Bradley Cooper, Cate Blanchett, Toni Collette, Willem Dafoe, Richard Jenkins, Rooney Mara, Ron Perlman, Mary Steenburgen, David Strathairn, Mark Povinelli, Peter MacNeill, Holt McCallany, Paul Anderson, Lara Jean Chorostecki, Jim Beaver, Clifton Collins Jr., Tim Blake Nelson, David Hewlett.

ΣΥΝΟΨΗ: Λίγο πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ένας χαρισματικός και φιλόδοξος περιπλανώμενος απατεώνας, ο Stanton Carlisle, καταφέρνει να πιάσει δουλειά σε ένα περιοδεύοντα θίασο και κερδίζει την εύνοια του μέντιουμ Zeena και του αλκοολικού συζύγου της Pete. Σύντομα, θα καταφέρει να βάλει σε εφαρμογή τις νέες του γνώσεις, κινούμενος με επιτυχία στα πολυτελή σαλόνια των ξενοδοχείων της πλούσιας ελίτ της Νέας Υόρκης του 1940. Με την αγνή Molly, το κορίτσι θαύμα του θιάσου, να τον ακολουθεί πιστά στις κομπίνες του και με τη βοήθεια μιας μυστηριώδους ψυχιάτρου,  ο Stanton καταστρώνει το κορυφαίο του κόλπο με στόχο έναν μεγιστάνα. Δεν έχει όμως υπολογίσει τις δυνατότητες της συνεργάτιδάς του ψυχαναλύτριας που μπορεί να αποδειχθεί η πιο επικίνδυνη αντίπαλός του.

Ο Γκιγέρμο Ντελ Τόρο, στην πρώτη του κινηματογραφική έξοδο μετά τον οσκαρικό θρίαμβο της Μορφής του Νερού, διασκευάζει ξανά το ομώνυμο νουάρ μυθιστόρημα του Γκρέσαμ μετά την πρώτη του μεταφορά το 1947 με τον Τάιρον Πάουερ στην καλύτερη στιγμή του, σε μια ταινία που απέτυχε εμπορικά αν και απέκτησε cult status στο πέρασμα του χρόνου. Από ότι φαίνεται και αυτή η μεταφορά δεν πρόκειται να είναι περισσότερο επιτυχημένη, παρά την όπως πάντα εκπληκτική δουλειά στο σχεδιασμό παραγωγής (εδώ η Ταμάρα Ντέβερελ), ένα τομέα που χαρακτηρίζει θετικά όλο το έργο του Ντελ Τόρο. Αυτή η νέα βερσιόν, παρά τον εκ πρώτης όψεως ονειρικό ή μάλλον εφιαλτικό κόσμο μέσα στον οποίο «ρίχνει» τους χαρακτήρες της, απομακρύνεται δραστικά προς μια πεζή εφιαλτική πραγματικότητα, την πραγματικότητα μιας χώρας κατεστραμμένης οικονομικά και στο κατώφλι ενός πολέμου όπου τίποτε δεν προδιαθέτει για ένα φως στην άκρη του τούνελ. Σκοτάδι ζωής, σκοτάδι ψυχής και ανταγωνισμός μοχθηρίας ανάμεσα στον αδίσταχτο ήρωα και την Νέμεσή του την επίσης αδίσταχτη πλην αινιγματική ψυχίατρο. Ένας homme fatale τοποθετημένος κόντρα σε μια femme fatale με φόντο μια κοινωνία ανισότητας, εκμετάλλευσης και σωματικής και ψυχικής βρωμιάς. Ένας κόσμος θαμπός που φωτίζεται εξαιρετικά από τον Δανό συνεργάτη του Ντέλ Τόρο, τον Νταν Λάουστσεν, υποψήφιο για Oscar για τη Μορφή του Νερού. Ένας κόσμος που ο Ντελ Τόρο θα ήθελε να θυμίζει τη μεγαλειώδη παρακμή των αριστουργημάτων του Όρσον Γουέλς, του οποίου το όνομα «βγάζει μάτι» σε μια ταμπέλα πανηγυριού σε κάποια σκηνή όπως και το όνομα των Άμπερσονς το οποίο φέρει το άθλιο μπουλούκι στο οποίο μπαίνει ο ήρωάς μας. Ωστόσο η κοντινότερη καλλιτεχνική ομοιότητα που βρήκαμε ήταν ο έσχατος Ντάμπο του Τιμ Μπάρτον, επίσης άνισο remake ενός αριστουργήματος των 40s.

Μπορεί η ταινία να φαντάζει αναμενόμενα εκθαμβωτική, μπορεί ένας απόλυτα και εξαρχής καταδεικνυόμενος αρνητικός κεντρικός χαρακτήρας να προδιαθέτει για μια υπαρξιακή τραγωδία ωστόσο η υπερβολική διάρκεια σε συνδυασμό με κάποια διαφαινόμενη διάθεση αυτοθαυμασμού για το αισθητικό επίτευγμα σκοτώνουν την ψυχή και την ουσία, εκτρέποντας αυτό το Μονοπάτι σε ολίγον ψυχρή και εγκεφαλική άσκηση ύφους. Μένει τα λαμπερό καστ από το οποίο ξεχωρίσαμε την υπέροχη Τόνι Κολέτ στον σχετικά σύντομο ρόλο του μέντιουμ και τον επιβλητικό Ντέιβιντ Στραθαίρν στο ρόλο του συντρόφου της. Ο αγαπημένος Μπράντλεϊ Κούπερ προσπαθεί φιλότιμα να σηκώσει το βάρος της αφήγησης ενώ η «θεία» Μπλάνσετ αρχίζει να μας υποψιάζει ότι δεν είναι το μακιγιάζ στο πρόσωπο της που τη μεταμορφώνει για κάθε νέο ρόλο. Έστω κι έτσι είναι δύναμη…  

Διανομή: Feelgood Entertainment 

Στις αίθουσες από 20.01.22 

 

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ (από τις σημειώσεις της παραγωγής)

Ένα πραγματικό τσίρκο: Η σκηνογραφική ομάδα αποφάσισε να αποφύγει το στούντιο κι έτσι έχτισε το δικό της τσίρκο. Το σκηνικό τοποθετήθηκε σε ένα άδειο λούνα-παρκ έξω από το Τορόντο και η παραγωγή έστησε τρενάκια εποχής, μία αυθεντική ρόδα, ένα καρουζέλ, ένα  σπιτάκι τρόμου και 40 σκηνές με ατραξιόν του τσίρκου. Τις σκηνές ανέλαβε ο πιο παλιός κατασκευαστής στις ΗΠΑ.

Art Deco: Στο δεύτερο μέρος της ταινίας, ο Stanton και η Molly ζουν στο Μπάφαλο και δουλεύουν σε ένα νυχτερινό κλαμπ. Το σκηνικό στήθηκε σε ένα ιστορικό κλαμπ του Τορόντο, που χτίστηκε το 1930 και είναι ένα από τα ανώτερα δείγματα του στυλ Art Deco.

Το γραφείο της ψυχαναλύτριας: Ένα από τα βασικά σκηνικά του δεύτερου μέρους της ταινίας είναι το γραφείο της Dr. Lilith Ritter, το οποίο βασίστηκε στο διάσημο δωμάτιο «Weil-Worgeltstudy» της θρυλικής αρχιτεκτονικής εταιρείας Alavoine. Το εν λόγω δωμάτιο εκτίθεται αυτούσιο στο Μουσείο του Μπρούκλιν ως ιδιαίτερο είδος Art Deco.

Τα κουστούμια: Για τις ανάγκες της ταινίας, ο ενδυματολόγος Luis Sequeira έφτιαξε 242 κοστούμια, από κουρελιασμένα μέχρι γκλαμουράτα, από κιτς ρούχα τσίρκου μέχρι σικάτες τουαλέτες.

Τα ρούχα του Stanton: Η ενδυματολογική ομάδα διάλεξε υφάσματα από την Ιταλία, την Ισπανία και την Αγγλία για να ντύσει τον Bradley Cooper με τα πολυτελή κουστούμια του δεύτερου μέρους.

Το στυλ της Cate Blanchett: Τα ρούχα της Dr. Lilith Ritter είχαν σαν σημείο αναφοράς το εμβληματικό στυλ των Greta Garbo και Joan Crawford.

Μία επεισοδιακή ζωή: O συγγραφέας William Lindsay Gresham (1909-1962) στο μυθιστόρημα του οποίου βασίστηκε η ταινία, θεωρείται από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της νουάρ λογοτεχνίας. Το 1937 πολέμησε ως εθελοντής στον Ισπανικό Εμφύλιο. Εκεί έγινε φίλος με έναν υπάλληλο τσίρκου, που τον ενέπνευσε. Έγραψε το Nightmare Alley στο ξενοδοχείο Carter, στο Μανχάταν, όπου και αυτοκτόνησε το 1962.