Druk (Another Round) – Άσπρο Πάτο

 

Παραγωγή: Δανία 2020 

Συμπαραγωγοί: Σουηδία/Ολλανδία 

Διάρκεια: 117’ 

Είδος: Δράμα 

* * * ½  

Σκηνοθεσία: Thomas Vinterberg 

Πρωταγωνιστούν: Mads Mikkelsen, Thomas Bo Larsen, Magnus Millang, Lars Ranthe, Maria Bonnevie, Helene Reingaard Neumann, Susse Wold, Magnus Sjørup, Silas Cornelius Van, Albert Rudbeck Lindhardt. 

ΣΥΝΟΨΗ: Υπάρχει μια θεωρία (του Νορβηγού ψυχολόγου Φιν Σκαρντερούντ) ότι ο άνθρωπος γεννιέται με ένα έλλειμμα αλκοόλ της τάξης του 0.5% στον οργανισμό του και ότι η ελεγχόμενη μέθη σε καθημερινή βάση θα άνοιγε το μυαλό μας, θα μείωνε τα προβλήματά μας και θα αύξανε τη δημιουργικότητά μας.  Η θεωρία αυτή θα εξάψει την περιέργεια τεσσάρων μεσήλικων καθηγητών στο γυμνάσιο μιας μικρής πόλης που θα αποφασίσουν να ξεκινήσουν ένα πείραμα που απαιτεί να διατηρούν μια ελαφρά κατάσταση μέθης καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Αν ο Τσώρτσιλ κέρδισε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όντας μονίμως μεθυσμένος, ποιος ξέρει τι μπορούν να καταφέρουν μερικές γουλιές για τους ίδιους και τους μαθητές τους; Τα αρχικά αποτελέσματα είναι θετικά αλλά όταν η κατάσταση εκτραπεί θα υπάρξουν απρόβλεπτες συνέπειες.

Όταν μια ταινία ξεκινά με ρήσεις του πατέρα του υπαρξισμού Σέρεν Κίρκεγκορ, ο πήχυς ανεβαίνει αυτόματα: Η ζωή, το όνειρο, η αγάπη όλα εμπλέκονται σε μια ιστορία μαθητείας στο συναίσθημα, σε μια εσωτερική Οδύσσεια επιστροφής σε ένα τόπο αγάπης, μνήμης, ισορροπίας και ευτυχίας. Cool πατριώτες! Δεν είναι και τόσο βαριά τα πράγματα επί της οθόνης!

Η τελευταία ταινία του (όχι πάντα σταθερού από καλλιτεχνική άποψη) Τόμας Βίντερμπεργκ τυγχάνει και μια από τις καλύτερές του. Διαβάζοντας παρακάτω την ιστορία πίσω από την ταινία (βλ. σχετικό κεφάλαιο) αναρωτιέσαι αν οι τέσσερις καθηγητές που πειραματίζονται με το αλκοόλ για να επανεφεύρουν την καλύτερη βερσιόν του εαυτού τους, είχαν και έναν πέμπτο στην παρέα τους, ένα αφανή ήρωα που συνεχώς τους προτρέπει να «αδράξουν τη μέρα» σε μορφή μπουκαλιού βότκας και να ζήσουν το ταξίδι μέσα από το κοινωνικό τους πείραμα. Μάλλον ήταν δύο: τόσο ο Βίντερμπεργκ όσο και ο εξαίρετος σεναριογράφος του Τομπίας Λίντχολμ βάζουν την επιστημονική έρευνα στην υπηρεσία της αναζήτησης του χαμένου συναισθήματος όπως μόνο βόρειοι ευρωπαίοι προτεσταντικής κουλτούρας και αντίληψης θα μπορούσαν να διανοηθούν. Το αποτέλεσμα είναι ένα υψηλής ποιότητας αποστασιοποιημένο μελόδραμα, ένας ευρωπαϊκός «κύκλος των μεθυσμένων καθηγητών» που βάζει στο στόχαστρο την ευκολία με την οποία ο άνθρωπος παραδίδεται στη ρουτίνα.

Μπορεί αυτό το κουαρτέτο των μέθυσων καθηγητών να υπηρείται από σπουδαίους Δανούς ερμηνευτές αλλά ο μέγας Μαντς Μίκελσεν ξεχωρίζει στο ρόλο του καθηγητή Ιστορίας που φέρνει στους μαθητές του ως παράδειγμα τον Τσόρτσιλ που κέρδισε ένα παγκόσμιο πόλεμο όντας υπό τη συνεχή επήρεια του αλκοόλ: «Δεν πίνω ποτέ πριν το πρωινό» όπως έλεγε. Κανόνας που φαίνεται να ξεχνούν στην πορεία οι ήρωές μας, με μάλλον δυσάρεστα αποτελέσματα.

Ένας φόρος τιμής στο αλκοόλ αλλά και στην ίδια την ουσία της ύπαρξης, με ένα φινάλε-σκηνή ανθολογίας, το φιλμ τιμήθηκε δεόντως από όλη την Υφήλιο και φυσικά έσπασε τα ταμεία στη Δανία (και όχι μόνο).

Διανομή: Rosebud.21

Από 01.07.21 στους κινηματογράφους 

ΒΡΑΒΕΙΑ

ΟΣΚΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

4 ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ: Καλύτερης ταινίας, Καλύτερης σκηνοθεσίας, Καλύτερου σεναρίου, Καλύτερης ανδρικής ερμηνείας

ΒΡΑΒΕΙΑ BAFTA – Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία

ΒΡΑΒΕΙΑ CESAR – Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία

5 ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΑΝΙΑΣ

ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΤΡΙΑΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ LUX ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

Δεκάδες άλλα βραβεία από Ενώσεις Κριτικών και Διεθνή Φεστιβάλ

ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ (Από τα production notes)

Οκτώ χρόνια από την τελευταία τους συνεργασία στο «Κυνήγι», ο Τόμας Βίντερμπεργκ και ο Μαντς Μίκελσεν συναντιούνται και πάλι, αυτή τη φορά σε μια ιστορία που τολμάει να αναρωτηθεί: μήπως είμαστε πολύ νηφάλιοι για να αντιμετωπίσουμε τα όσα φέρνει η ζωή; Την πρωταγωνιστική τετράδα συμπληρώνουν ιδανικά οι Τόμας Μπο Λάρσεν, Μάγκνους Μίλανγκ και Λας Ράντε, τρεις από τους καλύτερους εν ενεργεία δανούς ηθοποιούς και παλιοί γνώριμοι του Βίντερμπεργκ, όπως άλλωστε και ο συν-σεναριογράφος Τομπίας Λίντχολμ.

Η αγάπη και η συντροφικότητά τους απέβη σωτήρια για τον σκηνοθέτη τους, όταν αντιμετώπισε μια αδιανόητη απώλεια το 2019: η 19χρονη κόρη του, Ίντα, η οποία θα υποδυόταν την κόρη του πρωταγωνιστή στην ταινία, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τέσσερις μέρες μετά την έναρξη των γυρισμάτων. «Η ζωή μου καταστράφηκε», λέει σήμερα ο Βίντερμπεργκ. «Δεν μπορούσα να σκεφτώ πώς θα μπορούσα να συνεχίσω την ταινία, αλλά ούτε μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν θα την ολοκλήρωνα. Δεν θα το ήθελε καθόλου αυτό η Ίντα. Οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε την ταινία για εκείνη. Ήταν ο μόνος τρόπος.» Οι συντελεστές της ταινίας σχημάτισαν αμέσως γύρω του ένα σύστημα στήριξης: ο Λίντχολμ αναλάμβανε το γύρισμα τις μέρες που ο Βίντερμπεργκ δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει και οι ηθοποιοί του ήταν εκεί για να βοηθήσουν με τον δικό τους τρόπο σε αυτό που περνούσε, ειδικά στις σκηνές όπου υποδύονταν τους μεθυσμένους. «Αν γελάσετε με αυτά που κάνουν αυτοί οι τέσσερις στην ταινία», λέει ο Βίντερμπεργκ, «είναι επειδή προσπαθούσαν τόσο σκληρά κάθε μέρα να κάνουν τον σκηνοθέτη τους να γελάσει.»

Για τον Μίκελσεν, η τραγική συνθήκη στο παρασκήνιο των γυρισμάτων έδωσε άλλη ώθηση σε αυτό που ήθελε να επικοινωνήσει η ιστορία. «Ήταν πάντα μια ιστορία για το πώς οφείλουμε να αγκαλιάζουμε ό,τι μας φέρνει η ζωή, αλλά λόγω της απώλειας αυτής, απέκτησε μια ένταση που κανείς μας δεν περίμενε. Όσο τραγικό κι αν ήταν αυτό που συνέβη, η ταινία έγινε ομορφότερη μετά από αυτό.» «Η Ίντα είναι σε κάθε λεπτό αυτής της ταινίας», συμπληρώνει ο Βίντερμπεργκ, ο οποίος και αφιέρωσε την ταινία στην κόρη του. «Οι φίλοι μου με σήκωσαν ξανά στα πόδια μου. Και νομίζω αυτό έχει περάσει και στην ταινία, το νιώθεις. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς απομόνωσης, απώλειας και οικονομικής κρίσης, προσπαθήσαμε να κάνουμε μια εμψυχωτική ταινία που μας θυμίζει αυτά που κάνουν τη ζωή να αξίζει: την αγάπη και τη φιλία. Και η ταινία μοιάζει να έχει μιλήσει στην καρδιά των θεατών. Μια ταινία στην οποία οι χαρακτήρες επιμένουν να αποζητούν την έννοια της κοινότητας, ήταν αυτό που χρειαζόμασταν όλοι απ’ ό,τι φαίνεται. Είναι υπέροχο να βιώνεις μια τέτοια εμπειρία και φυσικά είμαι ευγνώμων…. όμως η ιστορία μας είναι μυθοπλασία - θα ήθελα να δω να συμβαίνει κάτι τέτοιο και στον πραγματικό κόσμο.»