Σφαίρες στο Κατώφλι του Θείου Όσκαρ

Από τον Τάσο Ντερτιλή

Την περασμένη Κυριακή απονεμήθηκαν στο Λος Άντζελες τα βραβεία της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στο Χόλιγουντ, οι περιβόητες Χρυσές Σφαίρες που έχει καθιερωθεί να θεωρούνται προάγγελος των Βραβείων της Ακαδημίας. Ακόμη μια φορά το παιχνίδι παίχτηκε ανάμεσα στις συνήθεις ευπρόσωπες καλλιτεχνικά και ευρύτερης εμπορικής αποδοχής  ταινίες των μικρών και μεγάλων στούντιο. Λίγο κρασί, λίγο glamour και μπόλικη λάμψη από παγκοσμιοποιημένους σούπερ σταρ για περιτύλιγμα και έτοιμο το show.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα παραπάνω δεν θα ήταν αρκετά για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού αν κάθε φορά δεν υπήρχαν κάποια μοναχικά καλλιτεχνικά οράματα που να επιβεβαιώνουν ότι η αγαπημένη έβδομη τέχνη είναι πάντα εδώ ακμαία και ετοιμοπόλεμη. Φέτος είναι το The Artist, προσωπικό στοίχημα ενός νεαρού Γάλλου δημιουργού κι ενός χαρισματικού, αλλά άγνωστου στο μη γαλλόφωνο κοινό, σταρ που, αντί να καθήσουν στα εμπορικά προσοδοφόρα αυγά τους και να παρωδούν επικερδώς τις κατασκοπικές περιπέτειες με τη σειρά ταινιών τους με ήρωα τον πράκτορα OSS 117, θέλησαν να επιστρέψουν στις πηγές της έβδομης τέχνης κάνοντας μια βουβή αλλά πολύ εύγλωττη ταινία, ένα μεταμοντέρνο φόρο τιμής στην ιστορία και τους μεγάλους δημιουργούς του σινεμά αλλά και μια αιώνια ιστορία έρωτα, ανόδου και πτώσης. Από την άλλη ένας γλυκός Ελληνοαμερικανός, χαμηλών τόνων (αυτό κι αν είναι παράδοξο) δημιουργός, με τους Απόγονους του τοποθετεί την κάμερα στο επίπεδο της ψυχής των πρωταγωνιστών του και αποδεικνύει ότι δεν αρκεί να κατοικεί κανείς στον Παράδεισο και να έχει όλα τα καλά του Θεού αν δεν έχει τον Παράδεισο στην ψυχή του. Μεγάλες ερμηνευτικές επιδόσεις με επικεφαλής τον πολυαγαπημένο Τζωρτζ στην ουσιαστικότερη στιγμή της καριέρας του.

Από το βουβό Χόλιγουντ στη Χαβάη λοιπόν κι από κει στη λιγότερο (αλλά πολύ λιγότερο) εξωτική Τεχεράνη όπου ξετυλίγεται το κουβάρι των ανθρώπινων σχέσεων στο απόλυτο αριστούργημα του 2011, το συγκλονιστικό Χωρισμό του Ασγκάρ Φαρχαντί που έφερε δάκρυα στα μάτια εκατομμυρίων θεατών σε όλη την υφήλιο και κατέδειξε τα αιώνια προβλήματα και τις συμβάσεις της κάθε κοινωνίας μουσουλμανικής και μη, μέσα από την επώδυνη διαδικασία ενός διαζυγίου.

Όλοι τους έχουν αφήσει το επισκεπτήριό τους κάτω απ΄ το χαλάκι της εισόδου της Ακαδημίας και τα ίχνη από τις σφαίρες τους στην εξώπορτα.

Πιο πίσω βέβαια κι άλλοι δημιουργοί και σταρ όπως ο Στήβεν Σπίλμπεργκ που κάνει φέτος διπλή επιστροφή με τον ψηφιακό Τεν Τεν του αλλά και το ουμανιστικό υπερθέαμα του Πολεμικού του Αλόγου, ο Γούντι ‘Αλλεν που εφευρίσκει το δικό του ρομαντικό και μεταμεσονύκτιο Παρίσι, ο «θεός» των πάντων Ράιαν Γκόσλινγκ και ο πανταχού παρών Μίκαελ Φασμπέντερ, η Μαντόνα με το τραγούδι της και τις θανατερές της ατάκες για τον ανταγωνιστή Έλτον Τζον, ο Αλμοδόβαρ με το Δέρμα του (εκεί που το κλασσικό ψυχολογικό θρίλερ συναντά το Nip Tuck με εξαιρετικά ανατριχιαστικά αποτελέσματα), η μονίμως φαβορί Μέριλ Στριπ στον πρωθυπουργικό ρόλο της ζωής της και πάνω από όλους και όλα η μεγαλειώδης και έντονα φυσική παρουσία του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο ρόλο του αμφιλεγόμενου Τζ. Έντγκαρ Χούβερ με τον σεβάσμιο πλέον Κλιντ Ίστγουντ να ενορχηστρώνει πενήντα χρόνια αμερικάνικης ιστορίας όπως γράφτηκε στους φάκελους του δαιμόνιου δημιουργού του FBI.

Και πέρα από τα κινηματογραφικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις σφαίρες που απονέμονται στις σειρές και τις ταινίες της αναγεννημένης τα τελευταία χρόνια αμερικάνικης τηλεόρασης (πως λέμε ελληνικής; Καμία σχέση).

Εν αναμονή λοιπόν των λίγο πολύ αναμενόμενων αυριανών ανακοινώσεων της Ακαδημίας για τους υποψήφιους των πολυπόθητων βραβείων της που η διεθνής κινηματογραφική κοινότητα αναμένει με τη βαρύτητα ενός Habemus Papam, παρατίθενται για την ιστορία οι νικητές των Χρυσών Σφαιρών.