Αλάσκα για 2η χρονιά στο Vault

Πολυχώρος Vault, Δημήτρης Καρατζιάς, Αλάσκα, Lorem Ipsum

«Και πόσο είναι το σύντομα; Ο άνθρωπος που έφτιαξε αυτή τη λέξη τι είχε στο κεφάλι του; Είναι μια ώρα, δύο; Αύριο, μεθαύριο; Σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο; Γιατί όλες αυτές οι λέξεις κάτι σημαίνουν, αυτός που τις έβαλε στα λεξικά δηλαδή ήξερε ότι οι επόμενοι που θα τις χρησιμοποιήσουν δεν θα μπερδευτούν. Όμως αυτός που έφτιαξε τη λέξη σύντομα ήταν κακός άνθρωπος, έτσι πιστεύω. Χειρότερος ακόμα και από αυτόν που έφτιαξε τη λέξη ποτέ, το ποτέ είναι και αυτή μια κακή λέξη που δεν πρέπει να λέγεται συχνά αλλά σίγουρα πιο τίμια από το σύντομα»…

Η ομάδα Lorem Ipsum μετά από τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης “Γιοσίρου Γιαμαγκούσι”, αλλάζει ύφος και προσπαθεί να ασχοληθεί – πάντα με τον δικό της ιδιαίτερο γλυκόπικρο τρόπο - με τη μοναξιά, την απώλεια και την ανιδιοτελή αγάπη.

Στη νέα τους παράσταση, μαύρη κωμωδία, αλλά με πυρήνα δραματικό-σχεδόν τραγικό, παρακολουθούμε μια μητέρα να τακτοποιεί τη σοφίτα του σπιτιού της. Την προετοιμάζει για να υποδεχτεί την κόρη της που πια έχει μεγαλώσει και έχει ταξιδέψει σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο. Όμως τώρα, μετά από περίπου 30 χρόνια περιπλάνησης έφτασε η ώρα της να ξεκουραστεί, να επιστρέψει για λίγο στο πατρικό της, κοντά στη μητέρα της και στην αγαπημένη της σοφίτα. Για αυτό και είναι εκεί ο υδραυλικός να φτιάξει τους σωλήνες αλλά και ο άντρας της που ανεβαίνει να της θυμίσει να μην καθυστερεί αφού θάρθει κόσμος σπίτι και πρέπει να τους υποδεχθούν και να είναι όλα τακτοποιημένα. Γιατί υπάρχει λόγος που γίνονται όλα αυτά και τίποτα δεν είναι τελικά αυτό που φαίνεται.

Η Αλάσκα μπορεί να φαντάζει όμορφη και εξωτική ως ταξιδιωτικός προορισμός αλλά τελικά αποδεικνύεται μακρινή, ψυχρή και επικίνδυνη όσο προχωράει η συγκινητική αποκαθήλωση ενός θολού οικογενειακού παρελθόντος.

Ο Γιάννης Κεντρωτάς καταθέτει ένα δυνατό έργο που κρύβει πολλούς άσσους στο μανίκι του. Τους κρύβει κάτω από το παράλογο χιούμορ με το οποίο έχει επενδύσει τους διαλόγους του πρωταγωνιστικού τρίδυμου. Τους κρύβει, αφήνοντας τον θεατή να διασκεδάσει με τις ιδιορρυθμίες της ηρωίδας του, φτιάχνοντας αρχικά το πορτραίτο μιας νοικοκυράς σε απόγνωση το οποίο σταδιακά υποσκάπτει με άβολες αλήθειες που ξεφυτρώνουν αριστοτεχνικά για να κόψουν γόνατα και κάθε διάθεση για χιούμορ.

Η Φανή Παλιούρα βυθίζεται κυριολεκτικά στην ψυχή και το πετσί της ηρωίδας της, ιδανική φορέας ενός παραλογισμού με τη μορφή γλυκόπικρων αναμνήσεων, σε σημείο που δεν θα μπορούσες να διανοηθείς στο ρόλο της κάποια άλλη ερμηνεύτρια. Ο Φίλιππος Λούβαρης ισορροπεί ανάμεσα στην άκαμπτη επαγγελματική σοβαρότητα και το παράλογο χιούμορ καθώς σκιτσάρει το πορτραίτο ενός ιδιόρρυθμου υδραυλικού, σαν να έχει βγει από έργο των Monty Pythons. Ο Αντώνης Αντωνίου, τέλος, αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο του ρεαλιστή συζύγου με το σκοτεινό παρελθόν, τον οποίο αποδίδει με γλυκόπικρη καρτερία, σαν να κρατά μόνος αυτός το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα για να φανερώσει στο θεατή το παρελθόν. Στον θεατή που θα γελάσει αλλά δεν εγγυάται κανείς ότι μέχρι το τέλος δεν θα έχει δακρύσει. Και είναι μεγάλη η συναισθηματική δύναμη της Αλάσκας, ενός θεατρικού ανεμοστρόβιλου συναισθημάτων που ξεπερνά τη λιτότητα της παραγωγής με τον εσωτερικό της πλούτο για να δώσει μαθήματα ζωής που δεν ξεχνιούνται εύκολα.