Mektoub, My Love: Canto Uno - Mektoub, Αγάπη μου

Παραγωγή: Γαλλία/Ιταλία – 2017 

Διάρκεια: 174 λεπτά 

Είδος: Δραματική Κομεντί 

Βαθμολογία: _{* * *} 

Σκηνοθεσία: Abdellatif Kechiche 

Πρωταγωνιστούν: Shaïn Boumedine, Ophélie Bau, Salim Kechiouche, Lou Luttiau, Alexia Chardard, Hafsia Herzi, Delinda Kechiche, Kamel Saadi, Hatika Karaoui. 

Καλοκαίρι, 1994: Ο Αμίν, νεαρός επίδοξος σεναριογράφος Τυνησιακής καταγωγής, επιστρέφει από το Παρίσι στη γενέτειρά του, μια παραλιακή πόλη στο Μεσογειακό Νότο της Γαλλίας, για να περάσει τις διακοπές με συγγενείς και φίλους. Εκεί παρέα με τον ξάδερφό του, τον Τόνι και την παιδική του φίλη Οφελί, ο Αμίν περνάει τον καιρό του πηγαινοερχόμενος μεταξύ του τυνησιακού εστιατορίου των γονιών του, των καλοκαιρινών μπαρ και της παραλίας. Κι ενώ ο Αμίν, αρχικά, μένει παρατηρητής της νεανικής, καλοκαιρινής, ανεμελιάς, όταν έρχεται η ώρα να ερωτευτεί, μονάχα το πεπρωμένο μπορεί να καθορίσει την πορεία της ζωής του, καθώς οι πειρασμοί είναι πολλοί…

Mektoub: το πεπρωμένο, το ριζικό. Αλλά και τα νιάτα, η ομορφιά, τα κορμιά και τα βλέμματα. Το αισθησιακό νατουραλιστικό σινεμά του Γαλλοτυνήσιου δημιουργού της Ζωής της Αντέλ είναι και πάλι παρόν και…ανοικονόμητο. Διασκευάζοντας το δημοφιλές στο Γαλλόφωνο κόσμο νεανικό μυθιστόρημα του (πολυμήχανου) Φρανσουά Μπεγκοντό, ηθοποιού, σεναριογράφου και συγγραφέα με τίτλο «La Blessure, La Vraie», το μεταφέρει από τον Βορρά στο φωτογενή Νότο της Οξιτανίας, στην αγαπημένη του Σετ όπου επιστρέφει ο (κούκλος) Αμίν για τις οικογενειακές διακοπές. Η ταινία ξεκινά με αποφθέγματα από την Καινή Διαθήκη και το Κοράνι αλλά μόνο θρησκευτική δεν είναι η συνέχεια. Με το καλημέρα βρισκόμαστε στο αισθησιακό περιβάλλον της προηγούμενης ταινίας του Κεσίς με μια καυτή ερωτική σκηνή που μας συστήνει την πανέμορφη και πληθωρική νεαρή ηρωίδα του την Οφελί. Από κει και πέρα ακολουθεί μια οικογενειακή σάγκα τρίωρης διάρκειας με το νεαρό ήρωα να περιφέρεται από παραλία σε μπαρ και από καφέ σε ντίσκο αναζητώντας το…νόημα της ζωής και της τέχνης ενώ γύρω του ημίγυμνα κορμιά αλλάζουν χέρια οριζοντίως και καθέτως, όταν δεν λικνίζονται στη ντισκοτέκ (στην παλιά ντισκοτέκ) ή δεν λιάζονται στην καυτή άμμο προσπαθώντας να θυμηθούν τι ήπιαν το προηγούμενο βράδι.

Μια ωδή στον ερωτισμό και την ορμή της νεότητας, αρκετά φιλολογική κατά βάθος, που από τον πρωτότυπο τίτλο μας προδιαθέτει για ένα δεύτερο μέρος (άγνωστο πότε) και που ίσως να ωφελούνταν από μια μικρότερη διάρκεια.

Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2017 αλλά η προβολή της στις αίθουσες καθυστέρησε αρκετά. Στα φετινά βραβεία Σεζάρ (τα αντίστοιχα Γαλλικά Oscar) η όμορφη πρωταγωνίστρια Οφελί Μπο ήταν υποψήφια για το βραβείο της πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού. 

Διανομή: Weird Wave 

Στις αίθουσες από 28.03.19 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ (από τα production notes)

Όταν, το 2010, διάβασα το “La Blessure, la vraie”, ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για μια ιστορία για το ξεκίνημα της ζωής, με έναν καθαρά μυθιστορηματικό βασικό χαρακτήρα-με την πιο παραδοσιακή έννοια του όρου. Ένας ρομαντικός νεαρός άνδρας που γράφει ποιήματα αναζητά τον εαυτό του. Θα μπορούσε να γίνει μυθιστοριογράφος ή και σκηνοθέτης. Μας φέρνει στο μυαλό χαρακτήρες του Σταντάλ, του Μπαλζάκ ή του Φλομπέρ… Στο κλασικό γαλλικό μυθιστόρημα ο ήρωας συχνά είναι ένα αγόρι που έρχεται από την επαρχία, εγκαθίσταται στο Παρίσι και ασχολείται με την τυπογραφία, τις εκδόσεις, τον κόσμο της λογοτεχνίας.

Κάτι ακόμα που με άγγιξε στο μυθιστόρημα του Μπεγκοντό είναι η ατμόσφαιρα καλοκαιριού και διακοπών, ο δισταγμός απέναντι στις επιθυμίες και τα συναισθήματα. Ι χαρακτήρας, που στην ταινία μου μετονομάσαμε σε Αμίν, είναι ο Φρανσουά. Το μυθιστόρημα λαμβάνει χώρα στο βόρειο τμήμα της Γαλλίας, ενώ εμείς το μεταφέραμε στον Νότο, στην πόλη Σετ. Ο βασικός λόγος ήταν ότι κατάγομαι από αυτήν την περιοχή και τη γνωρίζω καλά.