Η Πολύμνια Κοσσόρα κάτω από τον ήλιο

Η συγγραφέας Πολύμνια Κοσσόρα έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενη. Με μια επιτυχημένη καριέρα στελέχους πίσω της και με μια μεγάλη οικογένεια στο πλευρό της, γιορτάζει σήμερα τον ένα χρόνο επιτυχημένης κυκλοφορίας του δεύτερου μυθιστορήματός της με τίτλο «Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα;» και έχει ήδη στα σκαριά το τρίτο. Ένας γλυκός αλλά αποφασιστικός άνθρωπος που έκρινε ότι ήρθε η στιγμή  να ξαναπρογραμματίσει την κατεύθυνση της ζωής της, βγάζοντας προς τα έξω μια διαφορετική πλευρά του εαυτού της. Και έχει πολλά και ενδιαφέροντα να μοιραστεί μαζί μας. Ας την ακούσουμε… 

 

Μετά από έναν σχεδόν χρόνο που εκδόθηκε το βιβλίο σας «Καίει ο ήλιος τα μεσάνυχτα», αν το ξαναδιαβάζατε θα αλλάζατε κάτι; 

Επειδή ο χρόνος είναι πλαστουργός και πανδαμάτωρ, ίσως κι εγώ σήμερα δεν είμαι η ίδια ακριβώς με την γυναίκα που έγραψε το βιβλίο. Δεν θα γύριζα ωστόσο πίσω για να αλλάξω οτιδήποτε, ούτε μια σύντομη λέξη. Όπως δεν αλλάζεις τα χαρακτηριστικά του παιδιού που γέννησες. Νέες σκέψεις, ιδέες, εμπειρίες και προτιμήσεις που έχουν συσσωρευθεί στο μεταξύ, περιμένουν να μπουν σε μια καινούργια ιστορία, ένα νέο βιβλίο που γράφεται τώρα. 

Το έργο σας ασχολείται με τη μονογονεϊκή οικογένεια, ένα φαινόμενο που είναι σύνηθες στις μέρες μας. Για ποιο λόγο "πλέξατε" όλη την ιστορία σας γύρω απ' αυτό; 

Μπορεί η μονογονεϊκή οικογένεια να βρίσκεται στον καμβά της πλοκής, δεν αποτελεί όμως από μόνη της το κίνητρο για να δημιουργηθεί μια ιστορία. Αυτό για το οποίο θέλησα να μιλήσω μέσα από το βιβλίο μου ήταν το αναπάντεχο, η ανατροπή των δεδομένων μιας τακτοποιημένης ζωής, αλλά και η διαφορετικότητα στις αντιλήψεις και αντιδράσεις ανάμεσα σε δυο κουλτούρες. Με κέντριζε και η ιδέα ότι παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις, κάποιες αρχέγονες αξίες λειτουργούν βαθιά, καταλυτικά και διαπερνούν τις όποιες διαφορές. Όπως η ανάγκη ενός παιδιού να ορίζει την ταυτότητα του. 

Με έκπληξη διαβάσαμε τους τίτλους της μουσικής που ακούνε οι ήρωές σας.  Από σύγχρονο ροκ μέχρι ανεξάρτητη μουσική σκηνή. Ακούτε και η ίδια τέτοια μουσική; Κι αν όχι, πώς καταλήξατε στην επιλογή αυτών των τραγουδιών; 

Οι ήρωες πλάστηκαν στα μέτρα του μύθου που ήθελα να αφηγηθώ. Χτίζοντας μυθοπλαστικά έναν χαρακτήρα είναι ανάγκη να γνωρίσω τον αληθινό άνθρωπο σε όλες τις πλευρές του. Πώς ζει, πού συχνάζει, τι σκέπτεται, τι επιθυμεί, πώς βλέπει τη ζωή, όχι πάντα σε στενή σχέση με την πλοκή του έργου. Πιστεύω λοιπόν ότι η σχέση με τη μουσική είναι ένα ενδιαφέρον στοιχείο της προσωπικότητας των ηρώων. Έτσι αρκετά από τα μουσικά κομμάτια στο βιβλίο δίνουν μια εικόνα του προφίλ των χαρακτήρων. Κάποια από αυτά είναι και δικά μου αγαπημένα. Η μουσική αποτελεί για μένα ένα συγκινησιακό ερέθισμα. Δεν έχω μουσικές γνώσεις, ούτε μουσικό αυτί. Μόνο αγάπη για ένα μεγάλο εύρος μουσικών ειδών.  

Το τέλος της ιστορίας σας βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός που δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Γιατί το επιλέξατε; Είναι κάτι που σας στιγμάτισε και την ίδια ως γεγονός; 

Όταν συνέβη αυτό το μεγάλο γεγονός συγκλονίστηκα, ιδιαίτερα επειδή διαδραματίστηκε σε μια τόσο ειρηνική και «τακτοποιημένη» χώρα. Μια χώρα με ήρεμο πολιτισμό, με μια καθησυχαστική καθημερινότητα, χωρίς εξάρσεις ή ακρότητες. Και σ’ αυτήν την περίπτωση αλλά και σε τόσες άλλες παρόμοιες που συμβαίνουν στον κόσμο, δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι με φρίκη και δέος πόσες ζωές ανυποψίαστες «καίγονται» μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πώς το απόλυτα τυχαίο γεγονός αγνοεί κάθε πλάνο ζωής, προθέσεις και ελπίδες. Και πώς η «λάθος στιγμή στον λάθος τόπο» μπορεί να ξεπεράσει κάθε νοσηρή φαντασία.  

Γιατί επιλέξατε τη Νορβηγία; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός; 

Θέλοντας να μιλήσω στο βιβλίο μου για τις προκλήσεις και τα διλήμματα που γεννιούνται από τη διαφορετικότητα ανάμεσα στην ελληνική και μια Βόρεια κουλτούρα, δεν θα μπορούσα να κάνω καλύτερη επιλογή χώρας από τη Νορβηγία. Πριν από χρόνια έζησα εκεί για κάποιο διάστημα ως νεαρή  φοιτήτρια και είδα μια κοινωνία τόσο αλλιώτικη! Γέμισα εντυπώσεις και εμπειρίες.  Έκτοτε ταξίδεψα στη Νορβηγία αρκετές φορές, αλλά η πρώτη εντύπωση διατηρήθηκε ζωντανή. Η Νορβηγία είναι μια θαυμάσια χώρα, με μια κουλτούρα πολύ διαφορετική από την ελληνική. Διαφορετική και στα μικρά και τα μεγάλα. Από τις καθημερινές συνήθειες του φαγητού,  της κοινωνικής και επαγγελματικής ιεραρχίας, μέχρι και σε θεσμούς, όπως της σχέσης των φύλων, της μονογονεϊκής οικογένειας, αλλά και της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. 

Τι συναισθήματα ονειρεύεστε ότι θα έχει ο αναγνώστης διαβάζοντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου σας; 

Πολύ θα ήθελα να μείνει στον αναγνώστη ένα απόσταγμα συγκίνησης, χαρμολύπης, αλλά και αισιοδοξίας. Πίστης ότι το μέλλον πάντα βρίσκει τον τρόπο να έρθει. Επανέρχομαι στον στίχο του Λειβαδίτη που χρησιμοποίησα ως εισαγωγή στο βιβλίο μου: «Πιστεύω στα ωραία πουλιά που πετάγονται μέσ’ απ’ τα πιο πικρά βιβλία»… 

Υπήρξατε για πολλά χρόνια, όπως γράφετε ή ίδια στο βιογραφικό σας, στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής, πριν αποχωρήσετε και ασχοληθείτε με τη συγγραφή. Είναι συγκρίσιμες αυτές οι δυο εμπειρίες; 

Σε πρώτη ανάγνωση, η επαγγελματική σταδιοδρομία μου δεν είχε απολύτως καμία σχέση με τη λογοτεχνική συγγραφή. Άλλωστε όταν άρχισα να γράφω ήταν σαν να ξεκινούσα έναν τελείως νέο κύκλο ζωής. Και όμως,  αυτή η επαγγελματική σταδιοδρομία που υπήρξε εξαιρετικά απαιτητική, αλλά και γενναιόδωρη, μού άνοιξε παράθυρα στον μεγάλο κόσμο. Ταξίδεψα πολύ, γνώρισα και συνεργάστηκα με ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας, εργάστηκα πάντα με στόχους φιλόδοξους. Το επάγγελμα  μού έδωσε τις ευκαιρίες να γνωρίσω ανθρώπους, να ακούσω ιστορίες, να αποκτήσω εμπειρίες. Να γίνω αυτό που είμαι σήμερα.  Όλα αυτά ζυμώθηκαν μέσα μου, έχτισαν το προσωπικό μου κεφάλαιο ζωής, από το οποίο αντλώ κάποιες πρώτες ύλες για τις ιστορίες που γράφω. Από την άλλη, η εμπειρία της συγγραφής έχει για μένα μια μοναδική ιδιότητα. Δεν είναι επάγγελμα. Είναι ένα προκλητικό ταξίδι του νου και της ψυχής και μου αφήνει τον χώρο και τον χρόνο γι’ αυτό που ονομάζουμε ‘δημιουργική μοναξιά’. 

Αν μπορούσατε να πάτε πίσω στο χρόνο, τι θα διαλέγατε αν είχατε την επιλογή; Τη ζωή του στελέχους ή του συγγραφέα; Θεωρείτε ότι τώρα ζείτε τη ζωή που σας ταιριάζει καλύτερα; 

Μα, κάθε κύκλος ζωής έχει το δικό του ζουμί. Την ομορφιά και την ποιότητα που του δίνουμε, αλλά και τα περιθώρια που μας ορίζει ο ίδιος. Όχι, δεν θα έκανα διαφορετική επιλογή, ακόμη και αν είχα αυτήν τη δυνατότητα. Η ζωή του στελέχους μου χάρισε εξαιρετικές εμπειρίες και οικονομική αυτάρκεια. Γνώρισα ανθρώπους, έζησα καταστάσεις, πέρασα μέσα από στενωπούς, αλλά το χάρηκα. Ο κύκλος εκείνος μου ταίριαζε για όσα χρόνια κράτησε (και κράτησε αρκετά). Η ζωή του συγγραφέα τώρα, μια ζωή διαφορετικής ταχύτητας και ποιότητας, ταιριάζει σ’ αυτό που είμαι σήμερα. 

 

Ετοιμάζετε κάτι νέο αυτή τη στιγμή; Θα διαβάσουμε σύντομα ένα καινούριο σας βιβλίο; 

Το νέο μου μυθιστόρημα βρίσκεται ήδη στο στάδιο της συγγραφής, μετά από μια μακριά και απαιτητική περίοδο έρευνας και σχεδιασμού. Πρόκειται για ένα φιλόδοξο εγχείρημα που βαδίζει σε σκληρά, νουάρ μονοπάτια. Μια ιστορία που θα διατρέχει τέσσερις γενιές, σχεδόν έναν αιώνα, μέσα από μια σύγχρονη ματιά. Ένα παλιό μυστικό, καλά κρυμμένο, μια εμμονική έρευνα και η ομίχλη που σκεπάζει ενοχές και συνενοχές.

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις αλλά και για τον χρόνο σας !

Τάσος Ντερτιλής

για το Grand Magazine